کاظم
فرج الهی شخصی است که ایلنا، آنا و ایرنا گاها از او بعنوان "فعال
کارگری" نام می برند. ایشان و تعدادی از هم فکرانشان که بعنوان پیشکسوتان
سندیکالیسم در ایران شناخته شده‌اند، بیشترین نور را بر سندیکالیسم ایرانی می‌افکنند.
او اخیرا در مصاحبه‌ای با خبرگزاری "آنا"، از اینکه ارزش افزوده ناشی
از سرمایه گذاری خارجی، به جیب سرمایه‌داران خارجی می رود ابراز نگرانی کرده است. می‌گوید:
"به نظر می‌رسد این سرمایه در جامعه تقسیم نمی‌شود و باعث بهبود ساختارهای
اساسی آن جامعه نیز نمی‌شود. سهم اندک کارگران که مشخص است، وقتی دستمزد تا این حد
ناچیز و زیر خط فقر است، یعنی نیروی کار را در طبق اخلاص گذشته‌ایم و به رایگان در
اختیار سرمایه خارجی قرار می‌دهیم. سرمایه خارجی می‌آید ١٠ یا ٢٠ سال سرمایه‌گذاری
می‌کند، سود ناشی از آن را به کشورهای خود برمی‌گرداند و آن قسمتی هم که در ایران
می‌ماند که باز به جیب کارگران نخواهد رفت." لازم است از کسان مثل ایشان
پرسیده شود که در عرض نزدیک به ٤٠ سال حکومت جمهوری اسلامی، بودجه ای به سرمایه
گذاری در زیرساختها تخصیص پیدا کرده است؟ بودجه ای به رفاه کارگران اختصاص داده
شده؟
در
رابطه با ترس این "فعال کارگری" از اینکه ارزش افزوده به جیب چه کسی می
رود، باید گفت که برای کارگر مسئله کار و بهبود حقوق و شرایط کار است. اینکه ارزش
افزوده به جیب رفسنجانی می‌رود یا یک سرمایه‌دار چینی و آمریکایی، فقط مشغله
سندیکالیستهای امثال ایشان است. از نظر کارگر یک سرمایه‌دار خارجی همانقدر ضدکارگر
است که یک سرمایه‌دار داخلی، در نتیجه سندیکالیستی
که سنگ سرمایه‌دار "خودی" را به سینه میزند، به همان اندازه سرمایه و
سیستم سرمایه‌داری، در چشم کارگر منفور می شود!
منتشر
شده در شماره ۳۸۵ نشریه "کارگر کمونیست"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر