به دنبال حمله شیمیائی رژیم اسد به شهرک "خان
شیخون" در استان ادلب سوریه که منجر به کشته و زخمی شدن صدها تن شد، غور و
تفحص درباره "چه کسی عامل اصلی این حمله است" در گرفت. این "حقیقت
جوئی" نه حاصل احساس مسئولیت، بلکه حاصل بازی کثیف روسیه – جمهوری اسلامی و
ترامپ و کمپ اوست. ژورنالیستهای نان به نرخ روز که کارشان سرگرم کردن مردم، شعبده
بازی و مهندسی افکار است، همصدا با پوتین و جمهوری اسلامی خواهان تحقیق این موضوع
شدهاند که ببیند واقعا چه کسی آن بمبهای شیمائی را به طرف مردم بی دفاع پرتاب
کرده است!؟ در این بین کسانی که در کمپ روسیه و جمهوری اسلامی هستند، پرتاب موشک
از جانب ترامپ را یک نعمت خدادادی دیدند و میخواهند که ما همه چیز دیگر را در آن
حمام خون فراموش کنیم. کسانی هم هستند که متوجه اصل قضیه نیستند؛ مثل نویسنده این
بخش از اطلاعیهای در خصوص بمباران مزبور: "این جنایت فجیع و تکان دهنده را
از جانب دولت بشار اسد و یا هر نیروی سیاه جانی
دیگری صورت گرفته باشد."
"هر نیروی سیاه جانی دیگر" حتی اگر دست به چنین
جنایتی هم زده باشد، کل فضای جنگی و حمام خونی که در آن کشور برپا شده است، حاصل
جنایات رژیم بشار اسد است و تمام انگشتهای اتهام باید به همان طرف نشانه بروند!
دستگاه جنایتکار رژیم بشار اسد از اولین روزی که مردم سوریه به خیابان آمدند و دست
به انقلاب زدند دست به هر گونه جنایتی زد تا مردم را به خانه هایشان بفرستد. سوریه
امروز دریای خون شده است. کشوری با جمعیت ۲۴ میلیون به معنای واقعی کلمه ویران شده
است. نزدیک به ۴۰۰ هزار نفر جانشان را از دست دادهاند. حداقل نصف جمعیت این کشور
آواره دشت و بیابان و دریا شدهاند. رژیم اسد جانیان حرفهای پوتین و جنایتکاران
جمهوری اسلامی و حزب الله را به کمک طلبیده و دست به بیسابقه ترین جنایات زده
است. در هر گوشه و کناری دست به ایجاد گروههای شبه نظامی زد و مردمی را که
"خودی" نبودند مورد اذیت و آزار قرار میدهند. در هر ده و شهر و شهرکی
دفاتر شکنجه ایجاد کردهاند. این رژیم عامل اصلی ایجاد نیروهای سیاه دیگری چون
داعش و امثال آن است. هیچ آدم شریفی در هیچ گوشه ای از جهان نیست که از قساوتهای
این جانیان آزرده خاطر نشده باشد.
رژیم بشار اسد عامل اصلی تمام بدبختی هائی است که بر سر
مردم سوریه آمده است. مسئول دست او بمبهای شیمیائی که به کرات بر سر مردم این کشور
باریده است، فقط و فقط این رژیم جنایتکار است.
۱۱
آوریل ۲۰۱۷
("انترناسیونال"
شماره ۷۰۷)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر