مصاحبه
با Bill
Fletcher Jr
فوریه
٢٠١٣
به
دنبال این مقدمه كوتاه، پاسخ دو سئوالی را كه از بل فلچر تقاضا كردم به
خوانندگانمان بدهد را مشاهده خواهید كرد. قصد من از مطرح كردن این دو سئوال آشنائی
خوانندگان نشریه با نظرات بل فلچر در مورد دو موضوعی است كه با ایشان در میان
گذاشتم.
بل
فلچر از فعالین شناخته شده و با نفوذ جنبش كارگری و جنبش اجتماعی در آمریكا است.
بل جزو نسلی از فعالین چپ و سوسیالیست جنبش كارگری آمریكاست كه با دخیل بودن در
سوخت و ساز فدراسیون كار آمریكا دائم با سیاستهای آن مشكل داشته است. او به همراه
فرناندو گسپین خواندنی كتاب سالهای اخیر جنبش كارگری آمریكا را تحت عنوان Solidarity Divided، نوشته است. بل فلچر در نوشته های مختلف خود و از جمله در كتاب
مذكور، مسئله متشكل كردن محلات كارگری بر مبنای مدل شورائی و مجامع عمومی را مطرح
كرده و منتقد سرسخت سیاستهای بیزنس یونیونیسم فدراسیون كار آمریكاست. او همچنانكه
در این مصاحبه كوتاه هم اظهار می كند انتظار دارد كه كارگران برای رفاه و برای به
دست آوردن حقوق ابتدائی و اساسی خود باید بسیار فراتر از محیط كار و حتی فراتر از یك
كشور مشخص فكر كنند و برایش طرح و برنامه بریزند. او همین را هم از فعالین كارگری
در ایران انتظار دارد.
من
از بل فلچر بخاطر برخورد صمیمانه اش در مكاتبه ای كه با او در مورد جواب دادن به این
دو سئوال داشتم، تشكر می كنم.
ناصر
اصغری، ١٨ فوریه ٢٠١٣
***
ناصر
اصغری: به نظر شما، مهمترین مسائلی كه جلوی جنبش كارگری آمریكاست، كدامها هستند؟
بل
فلچر: مهم ترین مسائل پیش روی جنبش کارگری در ایالات متحده آمریکا شامل موارد زیر
است:
١) ایجاد جنبشی برای
عدالت اجتماعی: بخش بزرگی از مشکل پیش روی جنبش کارگری، و یا حداقل در جنبش سندیکایی
در این كشور، این است که این جنبش یک جنبش گسترده ای مبتنی بر عدالت اقتصادی نیست.
در واقع بر این باورم كه این چیزی است كه شاید به ایران هم ربط داشته باشد. بعد از
پاكسازی دهه ١٩٤٠ جنبش كارگری آمریكا از عناصر و فعالین چپ، این جنبش كاراكتر
سازمانی از نهادها را بخود گرفت كه تمركزش روی منافع اعضای خود بود. بجای اینكه جریانی
باشد و چنین به آن نگاه شود كه جنبشی است برای توده وسیع مردم كارگر، بطور فزاینده
ای بعنوان نهادی كه مشغله اش منافع تعدادی افراد مشخص است، ظاهر شد. این مسئله بخصوص
با دشواری ای كه از جانب بخش بزرگی از این جنبش برای زنان و اقلیتهای نژادی و قومی
برای توجه به مشكلاتشان ایجاد می شد، بزرگ شد.
٢( دگرگون كردن نهادهای كارگری: اگر جنبشی برای
عدالت اقتصادی وجود داشته باشد، سازمانهائی كه «اتحادیه های كارگری» نامیده می
شوند باید تغییراتی بكنند. این موضوع باید با یك طرح و برنامه فشرده آموزش درونی
كه هدف آن آموزش اعضای اتحادیه هاست شروع شود. این طرح باید كمك به ایجاد چهارچوبی
باشد كه اعضای اتحادیه ها و همچنین اعضای بالقوه اتحادیه‌ها بتوانند سرمایه داری
نئولیبرالیسم را بهتر بشناسند و كمكی باشد برای درك پیامدهای آن برای اتخاذ
استراتژی ای كه به آن احتیاج داریم. در مركز این استراتژی‌ها نیاز مبرم برای ساختن
یك بلوك استراتژیك از نیروهای اجتماعی وجود دارد كه در حال مبارزه برای قدرت
هستند. اعضای اتحادیه‌ها را باید به این نیاز مبرم آگاه كرد كه اهمیت این بلوك را
درك كنند.
٣( ایجاد همبستگی بین المللی كارگری: امروزه شرایط
مادی از هر زمان دیگر از حیاط سیستم سرمایه داری برای همبستگی بین المللی فراهم و
مناسب تر است. با همه اینها اختلافات ملی و قومی بیشتر شده اند. این بخشا مدیون
ضعف چپی است كه نتوانسته به روایتی سازنده كمك كند كه توده های محروم طبیعت سیستمی
كه آنها را استثمار می كند درك كنند. در ایالات متحده كه قلب یك امپراطوری جهانی
است، برای جنبش كارگری درك نیاز به یك انترناسیونالیسم واقعی مشكل بوده است. اما
نشانه های رو به رشد افزایش آگاهی برای٬ حداقل یک سطح عملی کار٬ همبستگی وجود
دارد. منتها باید فراتر از این رفت. با شركتهای چندملیتی باید درگیر معامله و چانه
زنی فرا مرزی بود. باید با فكر كردن به استراتژی چند ملیتی بر سر مسائل متعدد (نه
فقط چانه زنی) به مقابله با شركتهای بزرگ و دولتها رفت. این موضوع باید در طرحهای
آموزش كارگران كه بالاتر به آن اشاره كردم گنجانده شود تا یك همبستگی جهانی كارگری
اتخاذ بشود.
ناصر
اصغری: جنبش كارگری كشوری مثل ایران، كه هرگونه تلاش آن برای متشكل شدن با وحشیانه
ترین شكل ممكن سركوب می شود، چه می تواند بكند كه متشكل شدن را ساده و ممكن بكند؟
وظیفه فعالین كارگری در این مورد چه می تواند باشد؟
بل
فلچر: از آنجا كه من در ایران نیستم جواب به این سئوال بسیار سخت است. با این وجود
می توان به چند نكته اشاره كرد.
چنین
بنظر می رسد كه در ایران مبارزه ای برای دمكراسی واقعی و عدالت اقتصادی در جریان
است. اگر چنین است، تولد دوباره جنبش اتحادیه گرائی در ایران باید روی آن مسائل
متمركز باشد. بدین سان جنبش كارگری نمی تواند خود را به مبارزه با یك شركت و یا
مجموعه ای از شركتها محدود كند. در عوض باید جنبشی باشد برای عدالت اقتصادی كه به
مسائلی چون شرایط و مطالبات بیكاران، مبارزه بر علیه خصوصی سازیها، مبارزه و پیروز
شدن در مذاكرات دسته جمعی، مبارزه و پیروز شدن در مطالبه برای حقوق اساسی مربوط به
كار بپردازد.
همراه
با این، جنبش كارگری باید جنبشی باشد كه برای به دست آوردن دمكراسی وسیعتری مبارزه
كند. این البته به انتخابات محدود نمی شود بلكه می تواند مواردی چون كنترل دمكراتیك
بر محیط كار و همچنین تلاش برای طرحهای اقتصادی محلی دمكراتیك را در بر بگیرد.
***
(1)The most important issues
facing the labor movement in the USA include the following:
Building a movement for economic
justice: A large part of the problem
facing the labor movement, or at least the trade union movement, in the USA is that it
is not a broad-based movement for economic justice. I actually think that this may be something
that is relevant in Iran . The labor union movement in the USA , after it
purged most of its left-wing in the late 1940s, took on the character of an
inwardly focused association of organizations looking out for the interests of
its members. Instead of being and
being perceived as a movement for the broad mass of working people, it was
increasingly viewed as a «special interest.»
This was magnified by the difficulty that women and oppressed
racial/ethnic minorities faced gaining the attention of large segments of the
movement.
Transforming organized
labor: The organizations called ‹trade
unions› must transform if there is to be a movement for economic justice. This must begin with an intensive internal
education program targeted at the union members. Such a program must help to create a
framework so that members and potential members come to get a better
understanding of neo-liberal capitalism and the implications of it in terms of
the sorts of strategies that we need.
Central to those strategies will be the necessity for the construction
of strategic blocs of social forces that are engaged in a struggle for
power. Union members must be won to
understanding the importance of such blocs.
Building global labor
solidarity: The material conditions for
global labor solidarity are greater than at any time in the existence of
capitalism, yet national and ethnic antipathies have grown. This is partly due to the weakness of the
Left in constructing a narrative that helps the masses of the dispossessed
understand the nature of the system that oppresses them. In the USA , the heart of a global empire,
it has been difficult for the labor movement to appreciate the need for genuine
internationalism. There are, however,
growing signs of a rising awareness for, at least, a pragmatic level of
solidarity work. Things must go farther,
however. We need to engage in
cross-border bargaining with multi-national corporations. We must also think through multi-national
strategies in taking on corporations and governments over a variety of issues
(:not just bargaining). For global labor
solidarity to be adopted, this must be incorporated into the sort of worker
education programs mentioned earlier.
(2)What can labor in Iran do? Not being in Iran this is a very difficult
question to answer. That said, the
following is an observation.
It seems to me that in Iran there is a
struggle underway for genuine democracy and economic justice. It would seem to me, then, that the rebirth
of Iranian trade unionism would need to be focused around those issues. As such, labor cannot afford to be limited to
the struggle with one company or one set of companies. Rather, it must be a movement for economic
justice that looks at issues such as the conditions and demands of the
unemployed; confronting privatization; winning collective bargaining; and
winning basic rights at work.
Along with this the labor
movement must be a movement that is fighting for broader democracy. This is not limited to elections but could
include the matter of the democratic control of the workplace as well as
democratic, regional efforts at economic planning.
این
مصاحبه اختصاصی وبلاگ «ناصر اصغری» است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر