سال ۹۸ می‌رود که به سال پر تحولی در جامعه ایران تبدیل
شود. از یک طرف شبح اعتراضات خیابانی دیماه ۹۶ دو دقیقه هم خواب راحت برای سران رژیم
باقی نگذاشته، و از طرف دیگر چشم انداز ادامه اعتراضات وسیع توده‌ای بر علیه وضعیتی
که با جاری شدن سیل به بار آمده، رژیم را در وحشت فرو برده است. توده‌های مردم
معترض به درست بانی همه مصائب در جامعه و از جمله همین سیل را هم سران این رژیم
قاتل و آدمکش میدانند که چهل سال است زندگی را بر مردم این جامعه تباه کرده است.
بقول اطلاعیه‌ای از سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، “نتوانسته اند حداقل خدمات
ضروری را برای سیل زده گان فراهم کنند و تنها شاهکار آنها حضور نمایشی در بعضی از
مناطق سیل زده بوده است که حضور بی تأثیر آنها با تنفر مردم جواب گرفته است.” این
اعتراضات در سال ۹۸ همچنان ادامه خواهند داشت، چرا که رژیم جمهوری اسلامی نه تنها
هیچگونه تدبیر و برنامه‌ای برای حل هیچ مشکلی از توده‌های میلیونی معترض ندارد،
بلکه موقعیت جهانی آن هم روزبروز بدتر شده و بر مشکلات سیاسی و اقتصادی آن اضافه و
ایزوله‌تر خواهد شد.
اطلاعیه‌ای از حزب کمونیست کارگری خبر از ۶ اعتراض کارگری
در فاصله ۱۷ تا ۲۴ فروردین (کارگران تراوس لرستان، کارگران بازنشسته نیشکر هفت
تپه، جمعی از معلمان رسمی استان قزوین، جمعی از معلمان مدارس منطقه ۵ تهران،
کارگران شرکت خانه سازی ایرداک و کارگران قطار شهری اهواز) می‌دهد که این فقط یک
رقم از دهها اعتراض درجریان دیگر است. از طرف دیگر اعتراضات متشکل و سراسری معلمان
که اواخر سال ۹۷ شروع شد، و اعتراضات ادامه‌دار و رادیکال بازنشستگان نیز همچنان
در حال خروشیدن هستند که رژیم چاره‌ای برای حل آنها ندارد، و انتظار هم نمی‌رود این
اعتراضات فروکش کنند.
برای سرنگونی این رژیم باید متشکل شد
از طرف دیگر کارگران و دیگر توده‌های مردم مشغول و در تلاش
برای متشکل شدن هستند. معلمان سال‌هاست که متشکل هستند و طی یکی دو سال گذشته فعالیتهای
چشمگیر این تشکلات را شاهد بوده ایم که چه تأثیرات مهمی بر کل جامعه گذاشته است.
بازنشستگان یکی دو سال گذشته فعالانه درگیر اعتراض بودند و در دل این اعتراضات
تشکل‌های خود را به وجود آوردند. کارگران در کارخانه های هپکو، گروه ملی صنعتی
فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه فعالانه در مجامع عمومی خود شرکت کرده و اعتراضات خود
را از این طریق به پیش بردند که همه می دانیم چه تأثیرات پربار و رادیکالی برجای
گذاشته است.
اینها تشکل‌های بسیار مهم و مٶثری هستند؛ اما آنچه که در همین
روزهای اوایل سال ۹۸ شاهد بوده ایم ایجاد شورا، نهاد و ستادهای همیاری سیل زدگان
بوده است که می‌رود تا نطفه سراسری شدن تشکل‌های توده‌ای را در سطحی بسیار وسیع
ببندد تا جامعه را بطور مٶثری درگیر مسائل حاد و روزمره خود بکند.
امر سرنگونی حکومت به متشکل شدن و متحد شدن کارگران و مردم
معترض نیاز دارد. قدرت کارگران و قدرت توده مردم زحمتکش در تشکل و اتحادشان نهفته
است. متشکل شدن در شوراها که امکان دخالت آزاد و مستقیم توده کارگر و مردم معترض
را ممکن میکند و ظرف اعمال اراده آنان برای اجرای تصمیماتشان است، تنها راهی است
که سرنگونی رژیم جانی و قاتل جمهوری اسلامی را تسهیل کرده و تضمین میکند که خواست
و اراده توده مردم توسط خودشان باجرا دربیاد.
جمهوری اسلامی نباید جان سالم بدر ببرد
این وضعیت اعتراضی‌ای که در جریان است و این شور و شوق برای
متشکل شدن باید با تمام قوا و با درگیر شدن همه جانبه فعالین جنبش‌های اجتماعی پیگیری
شود. اعتراضات کارگران، معلمان، بازنشستگان و پرستاران باید در سطحی بسیار فراتر،
در سطحی که بتواند با موقعیت دهشتناک معیشتی آنها مقابله کند، وسعت بیابند و
کارگران و بخصوص فعالین درگیر در این اعتراضات در همان سطح هم دست به ایجاد تشکل‌های
توده‌ای پایدار بشوند. جنبش اعتراضی زنان در موقعیتی قرار دارد که می تواند بسیار
توده‌ای تر بشود و تشکل و نهادهای مدافع حقوق زنان در سطحی وسیعتر ایجاد شوند.
اعتراض به جمهوری اسلامی برای وضعیت سیل زدگان باید توده‌ای‌تر بشود و تلاش برای ایجاد
نهادهای همیاری با سیل زدگان بیشتر بشود. جمهوری اسلامی خطر ایجاد چنین تشکل‌هایی
را متوجه هست و به همین دلیل شروع به ایجاد مزاحمت برای فعالین این تشکل‌ها و حتی
زندانی کردن تعدادی از آنها را در دستور کار خود گذاشته است. این البته بدلیل
متشکل شدن اولیه توده ها است که جمهوری اسلامی را بوحشت انداخته است.
خطر اعتراضات این دوره برای رژیم اسلامی چنان واضح و غیرچشم
پوشی است، چنان وجودش را بطور جدی هدف گرفته که سران ریز و درشت و امروز و دیروزش
به همدیگر هشدارهای جدی می دهند. یکی از نمایندگانشان در مجلس گفته است که این سیل
رژیم را هم با خود خواهد برد. حجاریان گفته است که اعتراضات توده‌ای همانند امواج
دریا هستند که هر بار که به عقب برمی گردند با شدتی بیشتر به جلو می آیند؛ و به
دوستانش توصیه می کند که سرشان را پائین بگیرند که این موج بگذرد. غافل از اینکه این
موج اینبار قصد برگشت ندارد!
این رژیم در سطحی دهها میلیونی منفور است. هیچ دوست و متحد
مٶثری ندارد، نه در سطح بین المللی و نه در داخل کشور. امورش را با جنایتکاران اجیر
شده می گذراند. نباید اجازه داد این بار جان سالم بدر ببرد.*
۱۵ آوریل ۲۰۱۸
کارگر کمونیست ۵۶۸
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر