کردستان در دل تحولات انقلابی جاری شاید آماده‌ترین گوشه‌ای از ایران باشد که ایجاد شوراها و راه اندازی قدرت دوگانه زودتر از بقیه جاهای ایران قابل پیش بینی و در چشم انداز باشد. تحولات انقلابی گرچه در خیابان سرنوشت جامعه را رقم خواهند زد، اما رهبری این اعتراضات خیابانی در دست فعالینی هست که همه ما سالهاست آنها را می‌شناسیم و حتی در سیاه‌ترین دوره‌های سرکوب حکومت اسلامی، جلوی صحنه بوده و مطالبات مردم را جلو کشیده‌اند. در دل همین گوشه از ایران هم که قدرت‌گیری کمونیستها از دل شوراها قابل پیش بینی‌تر است، نیروهای راست جامعه امیدشان حکومتی از نوع حکومت اقلیم کردستان (عراق) بوده و این نیروها هم بسیار قبل‌تر از تحولات جاری در تقلا برای باز کردن جای پای خود بوده‌اند و از هیچگونه اقدامی برای به حساب آمدن دریغ نکرده‌اند.
بحث من این است که از هم اکنون دو نوع افق جلوی جامعه
کردستان قرار دارند؛ حکومتی از نوع حکومت اقلیم کردستان، با فرض اینکه آلترناتیو کمونیستی
در امتداد تحولات جاری در حاشیه بماند؛ یا حکومتی از شوراها، با فرض اینکه در
امتداد تحولات جاری فعالین کمونیست رهبری این اعتراضات را به دست بگیرند، قدرتی
دوگانه ایجاد کنند و امور جامعه بصورت شورائی اداره بشود. نیروئی که چشمش به حکومت
اقلیم است و متحدانش هم پارلمانتاریستها، فدارلیستها و خودمختاری طلبان این جامعه،
به نظر من نه باوری به حکومت شوراها دارد و نه هم خودش را مشغول سازمان دادن و
قدرت گرفتن شوراها خواهد کرد. نیروی "سانتر" بقول ادبیات کمونیستی، نمی‌تواند
نقطه امید قدرت گیری چپ جامعه باشد.
۱۷ نوامبر ۲۰۲۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر