خاک مقدس و رژیم جنایتکاران

در واکنش به یادداشت "خاک مقدس و منفورترین جنایتکاران" قابل انتظار بود که دوستان و رفقائی واکنش منفی نشان بدهند. یکی از دوستان خوب من نوشته است که "قوانین و توافقات بین‌المللی نباید مورد تعرض قرار گیرد. محکوم کردن حمله اسرائیل به کنسولگری ایران در دمشق به معنای دفاع از جمهوری اسلامی نیست، بلکه دفاع از مقررات بین‌المللی است." موضع من در آن نوشته حول دو اصل است: ۱) خاک (کشور) به خودی خود هیچ تقدسی ندارد؛ و آن را توضیح داده ام. ۲) محکوم کردن کتلت شدن جنایتکاران جمهوری اسلامی که در سوریه عنوان دیپلمات را یدک می‌کشند، نه موضع درستی است و نه هم موضوعیتی دارد. من بارها نوشته‌ام کشوری که در آن حاکمانش فقط مردم آن را سرکوب می‌کنند و نزدیک به ۵ دهه است حمام خون راه انداخته‌اند، یک زندان به معنای واقعی کلمه است.

اما در این یادداشت چند نکته می‌خواهم حول نقل قول بالا بنویسم. اول اینکه قوانین و توافقات بین‌المللی، توافق بین دولتها است و سفت و سخت چسبیدن به آن ما را مطیع این دنیای وارونه و قوانین سرکوبگرانه آنها می‌کند. اگر اکنون با یک رژیم جهنمی زن‌کش، که بدون وقفه در خیابان‌ها به مردم تعرض می‌کند روبرو هستیم، حاصل توافق بین همین دولت‌هاست که اجازه داده‌اند سر پا بماند. با توطئه پشت پرده سر کار آوردند و تمام این مدت، علیرغم جنگ زرگری‌ای که با هم داشته‌اند، اما هیچوقت از مطالبه مردم برای سرنگونی آن حمایت نکرده‌اند! دوم اینکه موضع اصولی در بین اپوزیسیون در تمام ۴ دهه گذشته بستن مراکز هدایت تروریسم جمهوری اسلامی تحت عنوان "سفارتخانه" است که هر جا هم این مطالبه به کرسی نشسته، از آن حمایت کرده‌ایم.

۲۵ آوریل ۲۰۲۴

خاک مقدس و منفورترین جنایتکاران

به دنبال "جنگ" ایران و اسرائیل، بحث در بین چپها بار دیگر گرم شد که چه کسی را باید محکوم کرد. البته منظورم از "چپ" آن تعداد آدم‌هایی است که مثل گربه هر طوری که بیاندازی با چهار دست و پا روی مواضع پرو جمهوری اسلامی پائین می‌آیند.

جمهوری اسلامی تعدادی جنایتکار به سوریه تحت عنوان دیپلمات فرستاده است که کار اصلی‌شان سرکوب مردم سوریه بوده. در واقع بدون کشت و کشتار آنها بشار اسد حتی با کمک پوتین هم جان سالم بدر نمی‌برد. ظاهرا ما هم باید قبول کنیم که "سفارتخانه" جمهوری اسلامی ایران در سوریه، خاک ایران است. دولت اسرائیل در حمله‌ای به "خاک ایران" تعدادی از منفورترین سرکوبگران را به قتل رساند.

این چپ واقعا پدیده جالبی برای مطالعه است! در این "خاک" نه کارگری کشته شده، و نه زن و بچه‌ای آسیب دیده‌اند. یک عده از منفورترین جنایتکارانی که رفته بودند به جای قاسم کتلت مردم سوریه را بکشند، کتلت شدند. این چپها، که باقیمانده‌هاشان هم چند سال آینده بازنشسته خواهند شد؛ فریادشان بلند شده که "رژیم صهیونیستی باید محکوم شود!" برای اینکه به خاک! ایران حمله کرده است. من نمی‌دانم چرا باید در این مورد خاص اسرائیل را محکوم کرد!؟ وقتی که از آنها سئوال می‌شود که چرا برای کشته شدن تعدادی جانی زانوی غم بغل کرده‌اند، جنایات دولت اسرائیل و آمریکا را در طول ۵۰ – ۶۰ سال گذشته را ردیف می‌کنند. روی منبر می‌روند که درباره صبرا و شتیلا، غزه و نوفل لوشاتوو، کودتای ۲۸ مرداد و غیره و غیره برایمان روشنگری کنند.

واقعا نمی‌دانم که چرا یک آدم شریف باید با کتلت شدن قاسم سلیمانی خونش به جوش بیاید؟! از کی "خاک" برای کمونیستها اینقدر مقدس شده است؟! مگر خاک ایران همانجائی نیست که روزانه زنان و کارگران را سرکوب می‌کنند؟ خون کارگر را در شیشه کرده‌اند؟! حقوق بازنشسته را نمی‌دهند؟! آدم‌ها را بخاطر مسلمان نبودن، همجنسگرا بودن، زن بودن و غیره اعدام می‌کنند؟! مگر همانجائی نیست که آخوند جماعت تمام دارائی‌های آنجا را به تملک خود در آورده است؟! مگر همانجائی نیست که هر که توانائی‌اش را داشته باشد از آن فرار می‌کند؟! خوب این جهنم چه تقدسی باید داشته باشد!؟

۲۴ آوریل ۲۰۲۴

روز جهانی کتاب مبارک

امروز ۲۳ آوریل، روز جهانی کتاب بود. این روز را به همه کتابخوانها و کتاب دوستان تبریک میگم. به همه آدمهای خوبی که زحمت می کشند و کتابفروشی باز می کنند و کتاب در اختیار علاقمندان می گذارند، تبریک میگم. کتاب و به تبع آن نوشتن، مهمترین کشف بشریت است.

کتاب مثل هیچ چیز دیگری نیست. می دانم که بعضی ها با کتاب میانه ای ندارند. اما به نظر من کتاب مثل غذاست که اگر این یکی را دوست نداشته باشی، آن یکی را شاید دوست داشته باشی. اگر آن را هم دوست نداشته باشی، حتما غذائی هست که دوست داشته باشی. مثل میوه؛ که در بین صدها نوع میوه، حتما میوه ای هست که دوست داشته باشی. من نمی توانم کسی که کتاب خواندن را دوست نداشته باشد، درک کنم. دهها قسم (Genera) هست که حتما یکی از این انواع اقسام می تواند دوست آدم بشود؛ برای اینکه کتاب بهترین دوست کسی می تواند باشد. می توانم بفهمم که کسی بگوید سواد خواندن ندارم؛ وقت خواندن ندارم؛ کتاب خوب که ارزش وقتم را داشته باشد پیدا نمی کنم؛ اما کسی بگوید کتاب خواندن را دوست ندارم، درکش برایم سخت است.

به خاطر این روز زیبا، بروید کتابی را که مورد علاقه تان است، به دست بگیرید و از آن لذت ببرید. ما را هم از اینکه درباره آن کتاب چه فکر کردید، باخبر کنید.

امروز ۲۲ آوریل است؛ روز تولد لنین.

از نظر من، لنین مهمترین شخصیت تاریخ معاصر بشریت است. می دانم که امروزه متاسفانه تفسیر دشمنان او، توسط بسیاری از دوستان و طرفداران پیشینش پذیرفته شده است. و این را هم دوست دارم بگویم که این تسلیم نه از نقطه قوت این تسلیم شدگان، بلکه از مقهور قدرت دشمنانش شدن است. این موج به نظر من برمی گردد.

لنین را باید در متن تاریخ دید و سنجید. دوره ای که ماشین کشتار جنگ جهانی اول جان میلیونها نفر را گرفته بود و مهندسان آن خیال پایان دادن به آن را هم نداشتند. لنین را باید در رویای کارگرانی دید که می خواستند از شر نظام ارباب و رعیتی تزار خلاص شوند. در رویای مادرانی دید که در کل اروپا می خواستند فرزندانشان سالم از ماشین کشتار جنگ به آغوششان برگردند. در رویای جهانی دید که می خواست پوست بیاندازد. لنین رهبر این خواستن ها شد.

منشویکها و اس آرها با در دست داشتن شورای رهبری انقلاب، در پتروگراد، می خواستند به نمایندگان کارگران، دهقانان و سربازان بقبولانند که آنها شایستگی رهبری انقلاب را ندارند؛ اما لنین گفت که بلشویکها قدرت را دوباره به دشمانانش نمی دهند.

روز تولد لنین، این یار، دوست و امید کارگران در همه جای این جهان، گرامی باد!

ویژه‌گی انسان نسبت به موجودات دیگر و دیگر مسائل!

فلاسفه ویژه‌گی انسان نسبت به دیگر موجودات را به طرق مختلفی توضیح داده و تفسیر کرده‌اند. یکی گفته است که انسان از بقیه متفاوت است برای اینکه دین دارد. دیگری ویژه‌گی فکر کردن انسان را برجسته کرده است. بعضی‌ها آگاهی را ویژه‌گی او دانسته‌اند. آن یکی حرف زدن او را. مارکس می‌گوید تولید برای فردا (آینده) انسان را از دیگر موجودات متمایز می‌کند. بیشتر از آنچه که امروز لازم دارد تولید می‌کند. (این نکته را یادآوری کنم که این نظر مارکس درباره تفاوت بین انسان و حیوان است، نه اینکه به نظر او چنین باید باشد.)

به نظر من این ویژه‌گی انسان سرچشمه تمام مشکلات اجتماعی و فردی امروز اوست. اینکه امروز به اندازه کافی برای فردایش تولید کرده یا نه، باعث اضطراب و افسردگی انسان شده است. اینکه برای فردایش باید به اندازه کافی تولید کند، باعث رقابتش با همسایه و بغل دستی‌اش است. تولید برای فردایش را در گرو دزدی، کلاهبرداری، دروغگوئی، آدمکشی و هزار و یک رفتار ناهنجار دیگرش می‌گذارند. تولید برای فردایش را در گرو کار برای دیگران می‌گذارند. عده معدودی بخش بیشتری از آنچه را که انسان تولید می‌کند در تصاحب شخصی خود می‌گیرند. این تولیدات انسان بجای اینکه در خدمت رفاه و آرامش انسان قرار بگیرد، در خدمت سفت کردن زنجیرهای بر پایش قرار می‌گیرد. هر چقدر جامعه توانسته باشد آن عده معدود را مجبور کند که بخش بیشتری از تولیدات انسان را در خدمت رفاه و آسایش جامعه بگیرد، انسان در آسایش نسبی بیشتری زندگی کرده است.

سئوال این است که آیا این سرنوشت محتوم انسان است؟! به نظر من نه. انسان همیشه اینچنین زندگی نکرده است و تداوم این وضعیت جامعه بشری را به سوی نابودی کامل سوق می‌دهد. یک لحظه به دنیا فکر کنید؛ هیچوقت دنیا به این اندازه سرشار از ثروت نبوده. تنها یک بمبی که برای ویرانی شهری بکار گرفته می‌شود، حاصل کار صدها روز صدها نفر است؛ و به نظر می‌رسد که هیچ زمانی هم به اندازه امروز در زنجیر و بردگی و بی‌اختیاری بر سرنوشتش نبوده است.

۲۰ آپریل ۲۰۲۴

هیچ چیزی کشتار مردم غزه را توجیه نمی‌کند!

در اعتراض به نوشته بهزاد مهرآبادی

نمی‌شود به بهانه اینکه حماس در حمله ۷ اکتبر ۲۰۲۳ بیش از هزار اسرائیلی را به قتل رساند و صدها تن دیگر را اسیر، شکنجه و مورد تجاوز جنسی قرار داد، کشتار بی‌وقفه مردم غزه را توجیه کرد. نمی‌شود به خاطر اینکه حماس پشت مردم بی‌دفاع غزه قائم می‌شود، کشتار مردم غزه را توجیه کرد. نمی‌شود برای اینکه جمهوری اسلامی دارد توجه دنیا و از جمله مردم ایران را از انقلاب در ایران به جای دیگری می‌برد، کشتار مردم غزه را توجیه کرد. نمی‌شود به خاطر اینکه چپ ضدغربی، ضد اسرائیلی و یهودی ستیز محور مقاومتی ورشکسته و هیزم بیار اسلامی‌ها و از جمله جمهوری اسلامی است، کشتار مردم غزه را توجیه کرد. کاری که بهزاد مهرآبادی در نوشته "میخی دیگر به تابوت احزاب چپ ضد غربی و ضد اسراییلی کوبیده شد" کرده است. اگر چپ مورد نظر نوشته فوق واقعا حاشیه ای است و حتی خودش مانعی، هرچند کم اهمیت، بر سر راه پیشروی کمونیسم در ایران است، باید همین را گفت و نشان داد. نوشته بهزاد مهرآبادی نکات زیادی دارد که همه آنها را باید در جای خودشان و بطور مشخص نقد کرد و نشان داد که چه جایگاهی در دنیای سیاست دارند و چگونه باید نقد ما نشان دهنده راه پیشروی باشد. کاری که نوشته کوتاه بهزاد کرده است، همه آنها را در خدمت توجیه کشت و کشتار مردم غزه قرار داده است. قبلا هم کسان دیگری از موضع چپ سعی کرده بودند که از جنایات دولت نتانیاهو دفاع کنند؛ و این بدترین دفاع از کمونیسم و چپ اجتماعی جدید است.

دولت جنایتکار نتانیاهو و سیستم آپارتاید نژادی اسرائیل خود شریک در صورت مسئله ناامنی در منطقه هستند. اگر امروز زن و کودک از تلاویو تا غزه در ناامنی و دلهره زندگی می کنند، جمهوری اسلامی و حماس همانقدر در ایجاد این وضعیت و این مسئله دخیل هستند که راست افراطی در اسرائیل! اگر حماس پشت بیمارستان و مدرسه سنگر می‌گیرد، IDF (نیروهای دفاعی اسرائیل) هم چادر تغذیه کودکان را هدف می‌گیرد و همه خدمه آن را به قتل می‌رساند. اگر حماس در جنوب اسرائیل هزاران نفر را کشت و به بقیه تجاوز کرد و به گروگان گرفت، راست افراطی اسرائیل هم بیش از یک درصد از مردم غزه را از زن و پیر و جوان، بی خدا و مسلمان را به قتل رسانده است. چطور می‌شود یکی را دید و برای آن یکی دست زد و ادعا هم کرد داریم کمونیسم را نمایندگی می‌کنیم!؟

۳ آپریل ۲۰۲۴