در واکنش به یادداشت "خاک مقدس و منفورترین
جنایتکاران" قابل انتظار بود که دوستان و رفقائی واکنش منفی نشان بدهند. یکی
از دوستان خوب من نوشته است که "قوانین و توافقات بین‌المللی نباید مورد تعرض
قرار گیرد. محکوم کردن حمله اسرائیل به کنسولگری ایران در دمشق به معنای دفاع از
جمهوری اسلامی نیست، بلکه دفاع از مقررات بین‌المللی است." موضع من در آن
نوشته حول دو اصل است: ۱) خاک (کشور) به خودی خود هیچ تقدسی ندارد؛ و آن را توضیح
داده ام. ۲) محکوم کردن کتلت شدن جنایتکاران جمهوری اسلامی که در سوریه عنوان
دیپلمات را یدک می‌کشند، نه موضع درستی است و نه هم موضوعیتی دارد. من بارها نوشته‌ام
کشوری که در آن حاکمانش فقط مردم آن را سرکوب می‌کنند و نزدیک به ۵ دهه است حمام
خون راه انداخته‌اند، یک زندان به معنای واقعی کلمه است.
اما در این یادداشت چند نکته می‌خواهم حول نقل
قول بالا بنویسم. اول اینکه قوانین و توافقات بین‌المللی، توافق بین دولتها است و
سفت و سخت چسبیدن به آن ما را مطیع این دنیای وارونه و قوانین سرکوبگرانه آنها می‌کند.
اگر اکنون با یک رژیم جهنمی زن‌کش، که بدون وقفه در خیابان‌ها به مردم تعرض می‌کند
روبرو هستیم، حاصل توافق بین همین دولت‌هاست که اجازه داده‌اند سر پا بماند. با
توطئه پشت پرده سر کار آوردند و تمام این مدت، علیرغم جنگ زرگری‌ای که با هم داشته‌اند،
اما هیچوقت از مطالبه مردم برای سرنگونی آن حمایت نکرده‌اند! دوم اینکه موضع اصولی
در بین اپوزیسیون در تمام ۴ دهه گذشته بستن مراکز هدایت تروریسم جمهوری اسلامی تحت
عنوان "سفارتخانه" است که هر جا هم این مطالبه به کرسی نشسته، از آن
حمایت کرده‌ایم.
۲۵ آوریل ۲۰۲۴
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر