دیروز، ۲۹
مارس ۲۰۲۳، پنجاهمین سالگرد ترک آخرین سرباز آمریکایی از ویتنام اشغال شده توسط
بزرگترین ماشین کشتار بود. جنگی که دولت وقت آمریکا صدها هزار سرباز برای ویرانی
سرزمینی، و کشت و کشتار مردمی هزاران کیلومتر آنورتر ساحلش که نمی خواستند زیر
سلطه این جانیان زندگی کنند فرستاده بود. دهها و یا شاید هم صدها هزار نوجوانی که
به سربازی احضار شده بودند، از جمله محمدعلی کلی، از رفتن به سربازی خودداری کردند
و سالها زندان کشیدند. بین ۲۰ تا ۳۰ هزار نفر از این جوانانی که نمی خواستند گوشت
دم توپ آدمکشان کاخ سفید باشند، به کانادا پناهنده شدند. من شانس آشنائی با یکی از
آنها را داشتم. جان، که مطمئن نیستم اسم واقعی اش بود، یک کتابفروشی دست دوم فروشی
در مرکز شهر وینی پگ کانادا داشت که پاتوق من شده بود. هفته ای دو سه باری بعد از
کلاسهای دانشگاه و بعدها هم کار، برای صرف قهوه، گپ و گفتگوئی حول مسائل روز، و
بازی شطرنج با جان و لول خوردن در میان کتابهایش به آنجا سر می زدم.
Nothing, and So Be It
۳۰ مارس
۲۰۲۳
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر