کارد به استخوان رسیده

سایت "چپ" (http://www.criticatac.ro/lefteast/) مطلبی درباره وضعیت کارگران مقدونیه (Macedonia) دارد که زندگی روزمره کارگران را با "کارد به استخوان رسیده است" توصیف می کند. می نویسد شعار فوق شعاری است که هم بر پلاکاردهای کارگران بیکار شده حمل می شود، هم توسط کارگرانی که در عرض ٢٠ سال گذشته "دوره گذار" را طی می کنند و هم توسط کارگرانی که روزانه دست به اعتصاب و اعتراض می زنند. بنابر آمار سال ٢٠١٤، مقدونیه در رده سوم تعداد بیکاران با بیش از ٢٨ درصد قرار دارد و بیش از ٥٠ درصد از جمعیت این کشور در خطر پرتاب شدن به دره فقر زندگی می کنند. نویسنده به ارقام پیش روی نگاه می‌کند که حداقل دستمزد در مقدونیه ١٣٠ یورو است، اما کنفدراسیون اتحادیه کارگری این کشور سبد هزینه یک خانواده ٤ نفره را ٥٢٢ یورو محاسبه کرده است. با این آمار می گوید که معلوم نیست زندگی قریب به اتفاق مردم این کشور چطور می گذرد! می‌نویسد از شروع "دوره گذار" که از اوایل دهه ١٩٩٠ شروع شد، حقوق کارگران دائم در حال پایمال شدن بوده. کارگران با موانع قانونی زیادی برای دست زدن به اعتصاب مواجه هستند. تنها کارگران اعضای اتحادیه‌هایی که ثبت شده‌اند حق دست زدن به اعتصاب دارند. با این حال، می گوید محدودیتهای قانونی چنان زیاد و دست و پا گیرند که حتی اتحادیه‌های بزرگ هم قادر به دست زدن به اعتصاب نیستند. نویسنده نتیجه می گیرد که: "نساجی ها و تعدادی از کارخانجات خارجی، کارگرانی که قصد دست زدن به اعتصاب را دارند در جا اخراج می کنند. اکثریت کارگران این کارخانه ها با قرارداد موقت استخدام می شوند. قرارداد موقت، درصد بالای بیکاری، محدودیت و قوانین پیچیده سر راه اعتصاب و همچنین درصد پائین کارگران متشکل در بخش خصوصی، کارگران این کشور را ترسانده، ناامید، تحقیر و بی انگیزه کرده که دست به تلاش برای شرایط بهتر کار بزنند." این موقعیت کارد را به استخوان رسانده اما کارگران به توان و انگیزه سیاسی اتحادیه‌های کارگری، که ٢٥ درصد کارگران را در خود عضو دارند، شک دارند. در یک نظرسنجی بیش از ٣٧ درصد از کارگران مقدونیه گفته اند که اتحادیه ها ظرفیت و انگیزه سیاسی دفاع از حقوق کارگران را ندارند. می گوید که در یکی دو سال اخیر نشانه هایی از تلاش مستقل کارگران و تشکلهای "غیرزرد" دیده شده که راهپیمائی اول ماه مه ٢٠١٥ نمونه خوبی از این تلاش را نشان داد.

الحق که موقعیت کارگران مقدونیه شباهت زیادی به موقعیت کارگران در ایالات متحده، مکزیک، هند، اسپانیا، ایتالیا، چین، ایران، بنگلادش، مصر، روسیه و پاکستان و نیجریه و غیره و غیره دارد. مبارزه برای آزادی و گرفتن حق و حقوقشان هم راه تقریبا مشابهی دارد.

(منتشره در "کامنتهای کارگری" شماره ۳۷۵ "کارگر کمونیست")