نگاهی به
یك اعتصاب مهم كارگری در آمریكا
روز ٢٩ اوت ٢٠١٣، هزاران تن از
كارگران حدود هزار غذاخوری fast
food مثل مك دونالد، بهمراه فعالین كارگری و دیگر حامیان آنها در ٦٠
شهر از سراسر ایالات متحده آمریكا در اعتراض به پایین بودن سطح دستمزدها و مطالبه
حق متشكل شدن، دست به اعتراض زده و بعضی از مراكز كار را نیز برای لحظاتی اشغال
كردند. این اعتراض از آن نوع اعتراضات است كه از چند جهت حائز اهمیت هستند. این
كارگران در مقعطی از تاریخ این كشور دست به اعتراض زدند كه اعتراض كارگری به این
شیوه چندان مرسوم نیستند. می گویم "به این شیوه" چرا كه اعتراضات دسته
جمعی بدون متشكل بودن در اتحادیه های كارگری، در كشورهای غربی و شاید بیشتر از هر
جای دیگری در خود آمریكا، به ندرت اتفاق می افتند. اعتراض این كارگران كه نه تنها
در هیچ تشكلی متشكل نیستند، بلكه یكی از خواسته هایشان حق ایجاد تشكل كارگری بود،
در یك چنین بعدی نه تنها چشم و گوش خود كارگران را باز كرد، بلكه موقعیت كل جامعه
را نیز به زیر نورافكن برد.
موقعیت كارگران اعتصابی
كارگران این نوع رستورانها را
سنتا جوانانی تشكیل می دادند كه پاره وقت، به همراه مشغول بودن به تحصیلات
دبیرستانی و گاها هم كالج، ساعاتی را نیز در این نوع رستورانها مشغول به كار می
بودند. متوسط سن این كارگران چیزی حدود ١٥ و یا ١٦ سال (به احتساب سن كارفرمایان و
رؤسا) می شد. دستمزد این كارگران تقریبا همیشه در سطح حداقل دستمزد بوده است.
امروزه اما متوسط سن این كارگران ٢٨ سال است و دو سوم آنها را زنان، كه متوسط سن
آنها ٣٢ سال است، تشكیل می دهند. این "٢٨" ساله ها همچنان حداقل دستمزد
را دریافت می كنند و این حداقل دستمزد هم تنها منبع درآمد اكثر این كارگران است.
درصد و شمار كارگرانی كه در كنار این كار به تحصیل مشغول هستند، به شدت افت كرده
است. مهم است كه خواننده به این نكته توجه كند كه این "٣٢" ساله ها
حداقل دستمزد دریافت می كنند و اكثر آنها مادران سرپرست خانواده دارای یك یا دو
فرزند خردسال هستند.
دستمزد این كارگران، كه گفتم
همیشه دور و بر حداقل دستمزد است، ٧ دلار و ٢٥ سنت است (چیزی حدود ١٥ هزار دلار در
سال برای كارگران تمام وقت، كه اشتغال تمام وقت در این بخش از محالات است!).
رستورانها قریب به اتفاق این كارگران را طوری استخدام می كنند و ساعاتشان را طوری
تنظیم می كنند كه قانونا از پرداخت مزایا و بیمه ها در بروند.
اداره كار آمریكا تعداد
كارگران شاغل در این بخش از رستورانها را ٣ میلیون نفر برآورد كرده كه بخش قریب به
اتفاق آنها پاره وقت مشغول به كار هستند و از بیمه ها و مزایای كارگران تمام وقت
بی بهره هستند. این كارگران نمی توانند مثل كارگران رستورانهای معمولی (كه آنها هم
تقریبا حداقل دستمز دریافت می كنند) روی انعام مشتریان، كه در بسیاری از موارد به
چیزی حدود دو برابر دستمزدشان می رسد، حساب باز كنند.
ادعاهای مدیران
مدیران این بخش و وكلایشان
ادعا كرده اند كه تنها نزدیك به ١٠ درصد از كارگران حداقل دستمزد دریافت می كنند.
اما جالب است كه بدانیم دستمزد بخش اعظم و قریب به اتفاق كارگران به ٨ دلار هم نمی
رسد! یعنی بین ٧.٢٥ و ٨ دلار! مهمتر و جالبتر اینكه متوسط دستمزد این كارگران، با
احتساب مدیران و كارفرمایان رده پائینتر فقط ٩.٠٨ است! این در حالی است كه به گفته
یكی از كارگران اعتصابی فقط رستوران مك دونالد ٥ میلیارد دلار سالانه سود می برد.
یكی دیگر از ادعاهای مسخره
مدیریت این بخش این است كه كار در این بخش به این كارگران امكان می دهد كه در
آینده خود به رده مدیری ارتقاء بیابند و یا صاحب چنین رستورانهایی بشوند. یكی از
كارگران گفته است كه این ادعا پوچ فقط مایه سرگرم كردن كارگران بوده است.
مضحكتر اینكه بنابه ادعای این
مدیران، قرار است ٣ میلیون نفر با شروع از ٧.٢٥ در ساعت صاحب چنین رستورانهایی
بشوند و یا روزی مدیرانی بشوند كه در سطح صاحبان مك دونالد درآمد داشته باشند!
ادعایی پوچ و مسخره!
واكنش دولت
وزیر كار دولت اوباما كه واكنش
نشان داده است، گفته است كه دولت ایشان در حال رایزنی درباره افزایش حداقل دستمزد
به ٩ دلار است. این اما غیرمستقیم اشاره به افزایش دستمزد این كارگران اعتصابی به
این حداقل دستمزد جدید است. اما خواست كارگران اعتصابی، افزایش دستمزد به ١٥ دلار
است. شایان ذكر است كه در كانادا و آمریكا كمپینی در جریان است كه خواهان افزایش
حداقل دستمزد به ١٥ دلار است.
تحقیقات به عمل آمده نشان می
دهند كه حداقل دستمزد در شهری مثل نیویورك برای یك زندگی همسطح با خط فقر، باید ٢٠
دلار باشد. من كه یك بار برای اعتراض به حضور احمدی نژاد در سازمان ملل به نیویورك
رفته بودم، حقیقتا تعجب می كنم كه رقم فوق ٣٠ دلار اعلام نشده است!
تاكتیك ارعاب
اعتصابات كارگری همیشه با
ارعاب، به شیوه های مختلفی از جانب مدیریت و دولت آنها همراه است. یكی از سخنگویان
كارفرمایان گفته است كه كارگرانی كه مطالبه ١٥ دلار دستمزد در ساعت را مطرح كرده
اند، نمی توانند هم خدا را داشته باشند و هم خرما را. او می گوید كه در این صورت كارفرمایان
مجبورند شمار كارگرانشان را به همان نسبت تقلیل بدهند! (یعنی به بیشتر از نصف
تقلیل بدهند.)
سخنگوی مك دونالد هم برای عقب
راندن حمایتهای وسیعی كه از این كارگران شده است، دست به مرعوب كردن كل جامعه زده
است! گفته است كه اگر شركتشان مجبور به افزایش دستمزد بشود، نهایتا مجبور است كه
این هزینه را بر دوش مراجعه كنندگان بیاندازد: یعنی قیمت اجناسش را بالا ببرد.
جامعه آمریكا یكی از ناامن
ترین جوامع كشورهای غربی است. با این وضعیت بارها زیر خط فقر دستمزدها كه دهها
میلیون كارگر را شامل می شود، می شود حدس زد كه ریشه این ناامنی چه چیزی می تواند
باشد!
====
شاید نزدیكترین معادل فارسی
برای fast food،
ساندویچی و یا اغذیه فروشی باشد.
٨ سپتامبر ٢٠١٣
(كارگر كمونیست ٢٧٧)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر