تعیین حداقل دستمزد، حمله‌ای گسترده‌تر به وضعیت معیشتی كارگران
"شورایعالی
كار"، منتخب از نمایندگان دولت، نمایندگان كارفرماها و "نمایندگان
كارگران"، یعنی دولت كه خود بزرگترین كارفرماست همراه با یك گروه دیگر تحت
عنوان "نمایندگان كارفرماها"، همراه با نمایندگان خانه كارگری‌ها كه در
واقع آنها هم نمایندگان كارفرماها در میان كارگران هستند و دولت آنها را بعنوان
نماینده كارگران بزك كرده است، برای كارگران حداقل دستمزد سال ١٣٨٦ را تعیین كرده‌اند.
یعنی، نمایندگان دولت، باز هم نمایندگان دولت و باز هم نمایندگان دولت دور هم جمع
شده‌اند و گفته‌اند كه به كارگران اینقدر دستمزد بدهیم. این از تركیب شورایعالی
كار. اما دستمزدها را كه حتی خودشان هم در موارد متعددی گفته‌اند، اگركمتر از ٤٠٠
هزار تومان باشد، یعنی گرسنگی، فقط ١٨٣ هزار تومان تعیین كرده‌اند!
كارگران این
را قبول ندارند. اگر قرار است در باره دستمزد كارگران صحبتی در میان باشد، باید
نمایندگان كارگران و بدون دست درازی دولت و اذیت و آزار آنها، در تعیین آن دخالت
مستقیم داشته باشند. اینكه خود دولت پادوهایش را صدا كند و بگوید من شما را به
عنوان نماینده كارگران به این نشست دعوت می‌كنم، حتی پیش ساده‌ترین فرد در این
جامعه هم فاقد اعتبار است.
دستمزد ١٨٣
هزار تومان در شهری مثل تهران حتی كفاف كرایه خانه هم نمی‌كند؛ خورد و خوراك، دوا
و دكتر، پوشاك و غیره فعلا پیشكش. در كشوری كه تورم و گرانی هر روزه در قیمت اجناس،
و آنهم به صورت بسیار محسوسی مشاهده می‌شود، ١٨٣ هزار تومان قرار است چه دردی از
كارگر را دوا كند؟
"انجمن
صنفی كارگران برق و فلزكار كرمانشاه" مطالبه ٦٠٠ هزار تومان كرده است. این
قدم اول است. كارگران در موارد متعددی از رسانه‌های مجاز جمهوری اسلامی اعلام كرده‌اند
كه دستمزد كمتر از ۵٠٠ هزار تومان، یعنی گرسنگی! ایلنا از جانب مهدی معتمدی‌مهر،
یكی از مدرسین حقوق كار دانشگاه بهشتی در ٢ بهمن هم نوشته بود كه "دستمزد
كمتر از ٤٠٠ هزار تومان مشكل زاست." دهها نفر از عوامل خانه كارگر و شوراهای
اسلامی كار هم در موارد متعددی، به دولت از تعیین حداقل دستمزد كارگران در سطحی كه
اكنون قانون شده است، هشدار داده‌اند. در این میان دولت فقط توصیه محمد مروج، رئیس
هیات مدیره "انجمن صنفی كارفرمایی صنایع نساجی" را پذیرفته كه گفته بود:
"پرداخت دستمزد بیش از ١٨٠ هزار تومان ممكن نیست" گوش داد و آن را به
تصویب رساند.
در این میان
كارگران نباید كثافتكاری شوراهای اسلامی كار را فراموش كنند. این ارگانها با بو
كشیدن وضعیت اعتراضی كارگران، از اینكه امكان افزایش حداقل دستمزد كارگران وجود
ندارد، علنا به جنگ كارگران آمدند. حسین طاهرزاده، دبیر اجرائی خانه كارگر سمنان
می‌گوید: برای یك زندگی معمولی باید ماهانه ٤٠٠ هزار تومان درآمد داشت، در صورتی
كه با ٢٠٠ هزار تومان فقط می‌توان مخارج نیمی از ماه را تامین كرد. اما با شرایط
موجود افزایش غیرمنطقی مزد كارگران باعث اخراج آنان خواهد شد. و بسیاری از گردن
كلفت‌ها و مفتخورهای خانه كارگر و شوراهای اسلامی كار عین همین اراجیف را یك ریز
تكرار كردند تا مزدوری خود را ثابت كنند. خانواده كارگران گرسنگی بكشند و به روز
سیاه بنشیند، و گرنه اخراج خواهند شد!؟
این رژیم
زبان خوش سرش نمی‌شود. كارگران باید گوشش را بكشند و با اعتراضات متحد و یكپارچه
خود درسی به آن بدهند كه دیگر از بالای سر كارگر برای آنها نبرد و ندوزد. دیگر
نباید جرات یك چنین غلط كردنی را بخود بدهد. اعتراضات جامعه خوب پیش آمده است.
خیابانها دست مردم معترض است. از كارگران گرفته تا زنان و معلمان و جوانان عرصه را
بر رژیم تنگ كرده‌اند. این اعتراضات نباید فروكش كنند. ما كارگران می‌توانیم زندگی
بهتری را برای خود و خانواده‌مان و كل جامعه به ارمغان بیاوریم. لازم نیست كه كسی
زیر خط فقر زندگی كند. در این جامعه می‌شود بسیار بالاتر از خط فقر زندگی كرد؛ فقط
لازم است كه لفت و لیس آخوند و تروریستهای حماس و حزب‌الله و بن‌لادن را قطع كنند
تا معلوم شود این جامعه دارای چه ثروتی است.
(منتشر شده
در "انترناسیونال" ١٨٣)
