خبر
بستری شدن آقا امام شیعیان و رهبر معظم جمهوری اسلامی بخاطر سرطان پروستات از
اخبار داغ چند روز گذشته ایران بوده است. این هنوز طنز مسئله نیست. او همانند هر
انسان ۷۵ ساله ای مشکل پروستات دارد و مرگ بر اثر چنین مریضی ای در این سن و سال
ظاهرا باید خیلی طبیعی باشد. شیعیان جهان و دم و دستگاه رژیم اسلامی را وحشت
برداشته و مراسم دعاخوانی براه انداخته اند که رهبرشان را از مرگ احتمالی نجات دهد.
در سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در شهریور ۱۳۶۷ هم بسیاری از مخالفان جمهوری اسلامی،
که خامنه ای از سازماندهندگان اصلی بیش از ۳۵ سال جنایات این رژیم بوده، شادی به
پا کرده اند که این جانی بهتر است گور بگور شود و نام و یادش از صفحه تاریخ برای
همیشه پاک شود. انسانها معمولا کمتر در مرگ کسی اظهار خوشحالی می کنند. بقول
انگلیسی، یک مرد برای خودش هر چه باشد، بالاخره یک فرزند، یک برادر و یک پدر است.
درباره جنایتکارانی مثل خمینی و خامنه ای و لاجوردی، هیتلر و موسولینی و فرانکو،
جورج بوش و صدام و تاچر و کسینجر و پینوشه و بسیاری از کسان مثل او موضوع فرق می
کند که باید جای دیگری به آن پرداخت.
اما
در باره احتمال مرگ خامنه ای، که اگر امروز اتفاق نیافتد بالاخره یک روزی اتفاق
خواهد افتاد، باید به یک نکته توجه کرد. مگر اینها یک جنگ ۸ ساله را با سوار بر
تبلیغات برای رفتن به بهشت به پیش نبردند و میلیونها جوان را با همین تبلیغات
شهادت برای بهشت به کام مگر نفرستادند؟! اینها که نمایندگان خدا روی زمین هستند و
بهشت برین با فاحشه خانه حلال پر از حوری و شراب حلال و الکل اسلامی در انتظارشان
است، چرا احتمال مرگ، که جزئی از زندگی است و هیچ احدی را فرار از آن نبوده، اینچنین
موجب وحشتشان شده است؟! این است طنز، که خودشان هم به دروغ‌های شاخ‌دار خود درباره
بهشت و جهنم و آخرت باوری ندارند. کس دیگری هم نباید به این اراجیف باوری داشته
باشد.
۱۳
سپتامبر ۲۰۱۴
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر