بار دیگر به اول ماه مه نزدیك
می شویم و بار دیگر هم چشم كل جامعه به كارگران و جنبش كارگری است. هر ساله در حول و حوش اول ماه مه صدها مطلب به مناسبت اين روز به
زبانهاي مختلف و از جمله فارسي نوشته و به بحث گذاشته ميشوند. اکثر قريب به اتفاق
اين مباحث شامل تجزيه و تحليل وضع طبقه کارگر، فراخوان، پيام، و يا برجسته کردن يک
يا چند مطالبه جنبش کارگري ميباشند.
قبول دارم كه اهمیت اول ماه مه فقط در وضعیت جامعه ایران
و جدال و كشمكشهای مختص این جامعه نیست. اول ماه مه ـ بخصوص در چند سال اخیر ـ به
این دلیل كه بورژوازی در یك سطح بسیار وسیعتر و بین المللی در یك بن بست كامل قرار
دارد، حتی مهمتر شده است. نه تنها این مسئله افق پیش روی جنبش و رهبران كارگری را
وسیعتر می كند كه باید از این سیستم و هرگونه توهم نسبت به اصلاح آن عبور كرد،
بلكه یك راه حل رادیكال را طلبیده و فعالین و رهبرانی را جلو آورده كه دیگر آب
نبات دمكراسی و "حقوق بشر" به كتشان نمی رود. همه می دانیم كه اروپا در
چه وضعیت و بلبشوئی قرار دارد. كشمكشهای سیاسی و طبقاتی در خاورمیانه و شمال
آفریقا حتی حادتر هستند. جنبش اشغال از قلب دمكراسی و در دو قدمی بزرگترین بازار
بورس و صندوق بین الملل پول و غیره در نیویورك شعله كشید. اول ماه مه روز همبستگی كارگری و روز اعتراض كارگران
به نابرابری است. اول مه می تواند كل جامعه را بر علیه این وضعیت به خیابان
بیاورد. می تواند كل كارگران را حول مطالبات مشخصی متحد و همبسته کند. اول ماه مه قرار است و باید هم، مبارزات كارگران از چهار گوشه جهان را
به هم متصل و متحد كند. به همین دلیل هم ما فعالین كارگری و كمونیست گوشه ای از
این دنیا كه اسمش ایران است و به این دلیل كه ایران در چند سال گذشته خود یك بازیگر
اصلی تغییر و انقلاب بوده؛ خود یكی از كانونهای اصلی مبارزه طبقه كارگر بر علیه
وضعیت موجود بوده، باید در باره اهمیت اول مه در این گوشه از جهان حرف بزنیم. روی
نقاطی كه می تواند كل كارگران را به میدان بیاورد و كل جامعه را حول این طبقه متحد
كند بحث و گفتگو كنیم.
***
جدال اجتماعی طبقاتی در ایران
هم مثل بسیاری از جاهای دیگر حاد شده است. در یك طرف این جدال اجتماعی بخش عظیمی
از جامعه است كه نمی خواهد سر به تن این رژیم باشد. جامعه ای كه زنش به كانال جدید
زنگ می زند و می گوید: "ما آزادی میخواهیم. من میخواهم مثل تو لباس بپوشم؛
نمی خواهم چادر سرم کنم. میخواهم موهام رو کوتاه کنم." كارگرش به همین
تلویزیون می گوید: "باید خودتان را باور کنید. موقعیت
حزب کمونیست کارگری الآن خیلی خوب است. باید به مردم فراخوان دهید. باید به مردم
حکم کنید که بروند در تظاهرات روز جهانی کارگر شرکت کنند." این جامعه پر است
از رهبران كارگری و اجتماعی و فعالین و معترضینی مثل آن خانم و آن كارگر! مملوست
از كسانی كه می خواهند سر به تن این رژیم زن كش، این رژیم فقر و فلاكت نباشد! خشم
جامعه را می توان در هر صف نانی دید. در هر تاكسی ای می شود شاهدش بود. در هر
انتظار برای رسیدن اتوبوسی مسخره كردن آخوند جماعت و جوك كردن رهبران این رژیم و
خدا و پیغمبرشان سرگرمی جامعه شده است.
در طرف دیگر این جدال اجتماعی، رژیم مشتی مزدور و ساندیس
خور است كه تنها با زور اسلحه و كهریزك و اوین سر پا مانده است. رژیمی كه به معنای
واقعی كلمه جامعه را به تباهی كشانده است. نان شب فرزندان انسان‌های شریف و زحمتكش
این جامعه را به گرو گرفته است. رژیمی كه هر سال در حول و حوش اول ماه مه فعالین
كارگری را احضار می كند و از آنها تعهد می گیرد كه برنامه ای را تدارك نبینند.
رژیمی كه دهها فعال كارگری را هم اكنون در زندان دارد چرا كه روزی به این وضعیت
اعتراضی كرده اند و در فكر تدارك اول ماه مه بوده اند. رژیمی كه فعال كارگری را
بخاطر شركت در مراسم اول ماه مه در ملاء عام شلاق زده است.
جنبش كارگری در این جامعه
بسیار قدرتمند است. جمهوری اسلامی چهارچشمی مواظب است كه كارگران تشكل خودشان را
درست نكنند. نهادهای مزدور و جاسوسی مثل "شوراهای اسلامی كار" فقط بخاطر
سركوب كارگران درست كرده و در كنار اینها نهادهای سركوب مستقیم مثل حراست و انجمن
اسلامی و نماینده امام را هم در مراكز و محیط كارگری به جان كارگران انداخته است.
با این وجود كارگران نگذاشته اند سران این رژیم حتی یك روز هم آسوده سر بر بالین
بگذارند و با خیالی راحت حكومت كنند. اعتصاب را شرعا و قانونا حرام كرده اند، اما
جامعه پر است از اعتصاب و اعتراض كارگری. دخالت در سیاست را برای فعالین كارگری
جرم نابخشودنی كرده‌اند، اما فعالین كارگری بعنوان صاحبان این جامعه درباره هر
مسئله و موضوعی اظهار نظر می كنند و كارگران و كل جامعه را به دخالت در سیاست فرا
می خوانند. واكنش رژیم اسلامی به متشكل شدن و سازماندهی كارگران كهریزك و اوین
است، اما جنگ و گریزی دائمی حول متشكل شدن بین این رژیم و كارگران در جریان است.
اما اقدامات عملی در این اول
مه كه می تواند جنبش كارگری را قدرتمند به صحنه بیاورد، انگشت گذاشتن بر مطالبات
فوری كارگران است. نه تنها كارگران، بلكه هر آدم دیگری، جز در مواقعی كه كاملا بر
منافع طبقاتی خود آگاهی كامل داشته باشند، علی العموم بخاطر صرف اسم روزی كه به
نام كارگر ثبت شده و یا با فراخوان عده ای فعال كارگری جمع نمی شوند و دست به
اقداماتی نمی زنند كه برایشان می تواند مخاطراتی را به همراه داشته باشد. اما وقتی
كه تنها راه دفاع از زندگی كردن به خیابان آمدن و به چالش كشیدن رژیمی باشد كه نان
شب فرزندانمان را گرو گرفته و فقط آینده‌ای تیره و تار جلویمان گذاشته است، انگشت
گذاشتن بر مطالباتی كه "نه" مستقیم به این وضعیت باشد، بهترین شانس‌مان
است. امسال انگشت گذاشتن بر تحمیل حداقل دستمزد چندین بار زیر خط فقر است. انگشت
گذاشتن بر بیكاری ٣٠ درصدی است. شورایعالی كار حتی با توافق ٩٢ درصد كسانی كه در
نظرسنجی تلویزیون كانال یك جمهوری اسلامی شركت كرده بودند كه حداقل دستمزد با
حداقل به اندازه تورم رسمی افزایش بیابد و نمایندگان رنگارنگ كارفرمایان و رژیم
اسلامی هم تأیید كردند كه دستمزد كارگران باید حداقل ٢ میلیون تومان باشد، حداقل
دستمزد را حتی به ٦٠٩ هزار تومان هم نرساند. پادوهای رژیم در میان كارگران تصدیق
كرده اند كه به دنبال تحمیل این فقر به كارگران جامعه شاهد تنشهایی خواهد بود.
نماینده خامنه‌ای در دو ماه آخر سال گذشته دو بار تأكید كرد كه: "چالش‌ها و
تحریم‌های پیش روی ملت ایران وجود دارد، ولی آن گونه نیست که آنچه را با خون به
دست آوردیم برای نان از دست دهیم و مردم باید آماده تحمل رنج‌ها باشند". یعنی
ما به فكر شكم گرسنه هیچ كارگری نیستیم. و مسئولیت پیدا كردن راه حلی برای عبور از
این موقعیت را تمام بر دوش خود كارگران می‌گذارد. اول ماه مه می‌تواند و باید
كارگران را حول اعتراض به تحمیل فقر و عدم پذیرش مسئولیت در قبال این جامعه از
جانب جمهوری اسلامی متحد كند و به میدان بیاورد. اول ماه مه امسال ایران بسیار مهم
است چرا كه می‌تواند جرقه‌ای باشد برای به میدان آمدن كل جامعه برای تعیین تكلیف
با رژیم فقر و فلاكت و جهل اسلامی. جامعه واقعا آبستن تحولات بزرگی است. رهبران و
فعالین كارگری این موقعیت را درك می‌كنند، اما آیا می‌توانند متحدانه و با مسئولیت
به استقبال آن بروند!؟ نباید فرصت را از دست داد.
١٣ آوریل ٢٠١٤
(نشریه سهند شماره ٨)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر