چندی پیش خبرگزاریها خبر از
تظاهرات ٢۵ هزار نفره در كابل مخابر كردند كه گویا خواهان عفو عمومی برای
جنایتكاران جنگی بوده‌اند. مجلس لوئی جرگه لایحه‌ای مبنی بر عفو عمومی برای
جنایتكاران جنگی و یا كسانی كه در عرض یكی دو دهه اخیر به عنوان جنایتكاران جنگی
شناخته شده‌اند، را به تصویب رسانده و آخرین مرحله آن امضا حامد كرزای می‌بود.
تمام خبرگزاریها به درست به
ناامنی در افغانستان و خواست امنیت از طرف مردم اشاره می‌كنند. اما مسئله این است
كه خود این افرادی كه خواهان عفو عمومی شده‌اند، خود جنایتكاران جنگی هستند و
اكنون می‌خواهند با دستان بازتر به جان مردم بیافتند. مهمتر اما دولت افغانستان نه
از سر انسان دوستی و یا اینكه از امنیت و آرامش شهروندان به این موضوع تن داده
است، بلكه كاملا از سر ضعف و ناتوانی در برابر این افراد و این وضعیتی كه خود بانی
اصلی‌اش بوده‌اند، به یك چنین موضوعی تن داده است. تا جائی كه خبر داریم لوئی جرگه
مجلسی است از جنایتكاران جنگی و یا فك و فامیل این افراد هستند. محل سران عشایر و
فرماندهان دیروز طالبان و مجاهدین هستند كه دیروز به نوعی زندگی مردم را تباه می‌كردند
و امروز تحت نامی دیگر به این كار مشغولند.
افغانستان با این وضعیتی كه
برای مردم به بار آورده‌اند و با حكومت اسلامی كه دستش در به خون كشیدن مردم آن
جامعه باز است و هر روز از مردم قربانی می‌گیرد، روی امنیت به خود نخواهد دید.
اولین قدم كوتاه كردن دست اسلام و حكومتهای ارتجاعی مدافع اسلام است كه می تواند
نوید امنیت را بدهد.
(انترناسیونال ١٨١، در حاشیه رویدادها)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر