به بهانه اعتراض پزشکان بریتانیا

اعتراض یکی دو ماه گذشته پزشکان بریتانیا این واقعیت را روبروی جامعه گرفته است که گذشت آن زمانی که پزشک و یا مهندس و یا معلم و استاد دانشگاه صنف جدائی از کارگران بودند. امروزه همین اقشار هم برای افزایش دستمزد و برای بیمه و مزایای شغلی، برای امنیت شغلی و غیره باید به خیابان بیایند و پیکت کنند. فارغ التحصیل دکترای اقتصاد و کامپیوتر، تکنسین آزمایشگاه و بیمارستان، مددکار اجتماعی و وکیل و غیره و غیره هم باید ماه‌ها و بعضا سالها دنبال کار بدود و با هم صنفی هایش برای دستمزد کمتر و کمتر رقابت بکند.

کارگران صنوف و رشته‌های سنتی با این اقشاری که جدیدا به صف کارگران پیوسته‌اند منافع مشترک زیادی دارند. این وضعیت، همبستگی وسیعتری را می‌طلبد که زندگی زیر سیطره سیستم سرمایه داری را کمی قابل تحمل‌تر بکند. منتها احتیاج به تلاش فعالین کارگری دارد. فعال چپ و سوسیالست، Emma Runswick نکات مهمی را در مصاحبه اخیرش با سایت workersliberty.org مطرح کرده، از جمله اینکه پزشکان جدید قبل از روبرو شدن با این واقعیت که زندگی در دنیای امروز همانقدر که برای کارگران سنتی سخت است، برای اعضای اقشار فوق هم سخت شده را درک نمی‌کردند. فشار دولت دیوید کامرون چشمانشان را به این واقعیت باز کرده و پزشکان جوان‌تر، که در برابر متشکل شدن و عضویت در انجمن پزشکان بریتانیا بی اعتنا بوده و گاها مقاومت نشان می دادند، به انجمن پزشکان رو آورده و خواهان دست زدن به اقدامات رادیکال شده‌اند. او همچنین به نکته مهم دیگری نیز اشاره می کند که انجمنی مثل انجمن پزشکان بریتانیا در برابر موقعیت فعلی و عضویت پزشکان جوانتر با منتالیتی امروزی، نگاه سنتی انجمن و نهادها به سیاست را هم عوض خواهد کرد.