روزهای گرم و پر شتاب اولیه انقلاب

انقلابی که در ایران در جریان است، امیدهای زیادی را در دلهای خسته از این وضعیت زنده کرده است. والدینی که فرزندانشان را بخاطر یک اعتراض ساده ربودند و یا بخاطر خواندن یک اعلامیه دستگیر و سر به نیست کردند، منتظرند پرونده های جنایات رژیم رو شود که حداقل بدانند جگرگوشه‌هایشان را کجا خاک کرده اند. زنانی که ۴۰ سال است تحقیر می شوند، منتظرند این دوره به سر آید. فراریان و تبعیدیانی که بعضا نزیک به ۳۵ سال است آروزی رفتن بر سر قبر مادر و یا پدر فوت کرده اش را دارند. ...

انقلابات اتفاقات نادری هستند و پیروزی آنها هم در گرو فاکتورهای متعددی است. نمی شود با الگوبرداری از یک انقلاب در تاریخ، انقلاب پیش رو را سازماندهی کرد و به پیروزی رساند. می شود از درسهای انقلابات پیشین استفاده کرد که از اشتباهات آنها پرهیز بشود، اما نمی شود انتظار داشت آن انقلابات سرنوشت انقلاب پیش رو را رقم بزنند.

و با این توضیح می خواهم به چند نکته مهمی که می توانند انقلاب پیش رو را گامها جلو ببرد اشاره کنم. اول اینکه تا روحیه ها بالاست و تا صفوف دشمنان انقلاب پراکنده و روحیه شان پایین، لازم است که حداکثر حملات به مراکز مهم بشود. مثلا مراکزی که مورد تنفر مردم هستند باید مورد حملات بلافاصله قرار بگیرند. مرکز روزنامه منفور کیهان باید به آتش کشیده شود. علمیه ها به آتش کشیده شوند. دیگر نمادهای دولتی و چپاول باید در هر فرصتی مورد حمله قرار بگیرند. به زندانها حمله و همه زندانیان سیاسی آزاد شوند. ستادهای رهبری اعتراضات در هر شهری ایجاد شوند. کارگران و دیگر مزدبگیران هر چه زودتر وارد اعتصاب بشوند و مطالبات تاکنونی خود را که بارها مطالبه کرده و با بی اعتنائی روبرو شده بودند، دوباره مطرح کرده و شعار حمایت از اعتراض بر علیه گرانی بنزین به مطالبات و شعارهایشان اضافه شود.

انقلابات یک روزه پیروز نمی شوند و کسی هم نباید انتظار داشته باشد که امروز در میدان است و فردا کارها تمام! باید از اعتراضات امروز درس گرفت و فردا را قویتر از امروز به میدان آمد. باید مرتب نیروهای انتظامی و بخصوص سربازان و درجه داران جزء را مورد خطاب قرار داد که شریک جرم و جنایات سران رژیم نشوند.

۱۹ نوامبر ۲۰۱۹