اول
مه برای طبقه کارگر، بخصوص در مبارزه‌اش، معنای ویژه‌ای دارد. فراخوانی است به
اتحاد برای پایان دادن به نابرابری‌هایی که ارکان جامعه طبقاتی سرمایه‌داری‌اند. اول
مه فعالین جنبش‌های اعتراضی را دور هم جمع می‌کند و به آنها یک بار دیگر یادآوری می‌کند
که دنیا سال دیگری را در فقر و بیکاری، ستم و استثمار و نابرابری بسر برد و فعالین
و سازماندهندگان دنیایی بهتر را به تغییر ریشه‌ای وضع موجود فرامی‌خواند. امسال در
وضعیت ویژه‌ای، دوره‌ای که مقابله با یک ویروس کشنده و زنده ماندن صرف در دستور
همه است، به استقبال اول مه می‌رویم. امسال هم تضادهای طبقاتی و تناقضاتی را که
جامعه سرمایه‌داری با خود حمل می‌کند و قادر به حل آنها نیست، طبقه کارگر و فعالین
و سازماندهندگان تغییر را فرامی‌خواند. برای کارگران و فعالین کارگری در ایران،
اول مه را باید در دو سطح نگاه کرد؛ سطح بین المللی و سطح داخلی.
اول مه در سطح بین المللی
در
سطح جهانی، در دوره و زمانه‌ای به استقبال اول مه می‌رویم که چشم همه به این واقعیت
هولناک باز شده است که جهان نمی‌تواند با رهبری و مناسبات جامعه طبقاتی از تلاطمات
پیش رو بدون خسارات و تلفات جانی و اقتصادی زیادی عبور کند. چشم جامعه به این واقعیت
باز شد که این مناسبات خود همچون زنجیری بر پای انسان است که نمی‌گذارد برای حتی
نفس کشیدن راحت هم سیستم اجتماعی- اقتصادی موجود را بی تقصیر دانست. تناقض آشکار
جامعه سرمایه‌داری با رفاه و زندگی ساده آدم‌ها عیان‌تر شد و این فراخوانی برای تغییری
پایه‌ای را در دستور فعالیتهای اول مه در سطح بین‌المللی می‌گذارد. اول مه این را
در دستور گذاشته است که باید ابتدائیات زندگی، همچون بهداشت را از دست بازار و سود
بیرون آورد. به نظر من ویروس کرونا این نکته را نشان داد و مردم در سطوح مختلفی
دارند به این مسئله می پردازند که آیا می شود بهداشت و سلامت جامعه را در دست سیستمی
رها کرد که نقطه عظیمتش سود است؟ و این یک فراخوان مهی در دستور فعالین و
سازماندهندگان تغییر گذاشت.
ویروس
کرونا و بحرانی را که به همراه آورد، همانند جنگها و دیگر بحران‌های همه‌گیر،
تناقض جامعه طبقاتی سرمایه‌داری را با ابتدائی‌ترین خواستها و نیازهای توده‌های
مردم زحمتکش عیان کرد. این تناقض و فرصتی را که برای حمله به ارکان جامعه طبقاتی
فراهم آورده را باید بعنوان ابزاری برای افشاء این نظام و زیر و رو کردن آن به کار
برد. در چنین بحران و فرصتهائی است که انتخاب بین سوسیالیسم و بربریت جامعه طبقاتی
سرمایه‌داری مخاطب پیدا می‌کند. در سطح جهانی اول مه می‌تواند و باید بلندگوی
انتخاب سوسیالیسم در مقابل بربریت سرمایه‌داری باشد. اول مه باید روز اتحاد فعالین
گرایش سوسیالیستی برای عبور از جامعه سرمایه‌داری در دوره‌ای بسیار حیاتی باشد.
اول مه در ایران
طبقه
کارگر باید از یک حلقه ضعیف به جامعه طبقاتی حمله کند و جمهوری اسلامی شاید ضعیفترین
حلقه باشد که حتی در میان دیگر دولتها هم بعنوان یک وصله ناجور همچنان به موجودیت
نامیمونش ادامه می‌دهد. جامعه ایران البته در چند فرصت مثل خرداد ۸۸، دی ۹۶ و آبان
۹۸ به این حلقه و این موجودیت نامیمون بطور میلیونی حمله کرده و آن را تا دو قدمی
گور برد. جمهوری اسلامی این را بهتر از هر ناظری می‌داند و به همین دلیل هم تقلاهای
جنایتکارانه خود در نزدیک شدن به اول مه را، با اینکه جامعه را با صدها و هزاران
مشکل دیگر و بحران کرونا روبرو کرده است، با حمله به فعالین کارگری آغاز کرده است.
می‌داند با وضعیتی که بر جامعه تحمیل کرده، با اقتصاد ورشکسته‌ای که جوابگوی هیچ
مطالبه‌ای از جامعه نیست، با دستمزدهایی که بر کارگران تحمیل کرده و با اسلام پوسیده‌ای
که کفر همه را در آن جامعه در آورده، فعالین کارگری می‌توانند نقشی اساسی در حمله
به این وضعیت ایفا کنند.
اول
مه‌های سال‌های گذشته، اگر درسی را به این رژیم داده باشد، همین نکته باید باشد که
جامعه تصمیم‌اش را گرفته است تا با این رژیم تعیین تکلیف کند. این اول مه ادامه
قدرتمند آنهاست، حتی اگر ویروس کرونا ما را در فعالیتهایمان محدود کرده باشد! منتها
کرونا فاکتوری نیست که جمهوری اسلامی را از دست تنفر جامعه و عشق مردم به رهائی
خلاص کند. اتفاقا همین کرونا بار دیگر و اینبار حتی به نحوی عمیقتر آشتی ناپذیری این
جامعه را با شرایطی که جمهوری اسلامی به این مردم تحمیل کرده است، نشان داد. از
سازمان دادن کمکها به بازماندگان کرونا، از اتحاد با کادر درمانی بیمارستان‌ها، از
تشکیل کمیته‌ها و شوراهای محلات برای مقابله با پیآمدهای کرونا و غیره، همه این
آشتی ناپذیری را نشان می‌دهد. و اینها گام‌هایی اولیه برای دست در دست هم گذاشتن
فعالین جنبش‌های اعتراضی در اول مه است.
اول
مه فعالین جنبش‌های اعتراضی و جنبش‌های آزادیخواهانه مثل جنبش کارگری، زنان،
بازنشستگان، معلمان و غیره را دور هم جمع خواهد کرد و دنبال راه حلی برای عبور از
این وضعیت و این رژیم خواهد کرد. این تنها راه باقیمانده برای مقابله با این وضعیت
است، که هر روز و هر فرصتی که از دست برود و بسوزد بر عمق این وضعیت و بر تباهی بیشتر
جامعه افزوده می‌شود. کرونا اگر چیزی بر شرایط ایران قبل از این ویروس اضافه کرده
باشد، تنفر بیشتر جامعه از این رژیم است و این را در اول مه امسال نشان خواهد داد.
۲۲ آوریل ۲۰۲۰
انترناسیونال
۸۶۵!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر