اعتراض
معلمان در روز ٣١ تیر، در میان دست آوردهای زیاد دیگری، نشان دادن ماهیت آن تشکلی
نیز بود که ظاهرا این اعتراض را سازمان داده بود. نهادی به نام "شورای مرکزی
تشکل‌های صنفی فرهنگیان سراسر کشور". برنامه این "شورا" چنین تعریف
شده بود: "فرهنگیان فرهیخته‌ی کشور برای نشان دادن حسن نیت خود، در این
گردهمایی اعتراضی، سکوت خواهند کرد و هیچ برنامه‌ای برای سخنرانی و خواندن مقاله و
... ندارند و از سر دادن هرگونه شعار و سرود، چه به صورت فردی و یا گروهی خودداری
خواهند نمود و خواسته‌های خود را تنها از طریق پلاکاردهایی که به تایید شورای مرکزی
خواهد رسید به گوش مسئولان می رسانند. طبیعی است پلاکاردهایی که به صورت خودجوش تهیه
شده و حاوی مضامین غیرصنفی و افراطی باشد، جمع آوری خواهد شد. لازم به یادآوری است
که این تجمع یک تجمع کاملا صنفی و متعلق به فرهنگیان سراسر کشور است و معلمان آگاه
اجازه‌ی سوء استفاده از این برنامه و نیز بهره‌برداری از نام فرهنگیان را به گروه‌های
داخلی و خارجی نخواهند داد. در پایان لازم به ذکر است، برای نشان دادن حسن نیت
خود، در صورت آزادی آقای اسماعیل عبدی قبل از ٣١ تیر، شورای مرکزی طی اطلاعیه‌ی جدیدی،
از فرهنگیان خواهد خواست که این تجمع را لغو نمایند." ("بیانیه شورای
مرکزی تشکل‌های صنفی فرهنگیان") در واقع این نهاد کارش سازماندهی اعتراض
معلمان نیست. کارش شده است پاسبانی از اینکه معلمان اعتراضی نکنند که جامعه حول
مطالبات آنها بسیج شود و فشاری محسوس بر رژیم و تصمیم گیرندگان درباره حق و حقوق
معلمان بیاید. در شرایطی مثل شرایط حاکم بر ایران، راه پیروزی اعتراضات بسیج جامعه
حول مطالباتمان است. به غیر از این اعتراضات ایزوله می‌مانند و رژیم معترضین را
تنها گیر می‌آورد، زیر فشارشان گذاشته و وادار به دست کشیدن از اعتراض خواهد کرد.
"شورای مرکزی ..." نشان داد که اهل این کار نیست. یکی از نتایجی که
معلمان از اعتراض ٣١ تیر باید بگیرند این است که: با این نهاد و یا کلا برای
پیشروی‌های آینده، چگونه تشکلی ایجاد کنند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر