بحران در یونان و کش و قوس‌های دولت سریزا و اتحادیه اروپا
و مردمی که زیر فشارهای ریاضت اقتصادی جانشان به لبشان رسیده، از اخبار بسیار مهم
امسال بوده. با تشدید این بحران و با رأی "نه به ریاضت کشی"، حال سریزا
و مخالفین و موافقینش هر تفسیری از آن داشته باشند و هر محاسبه ایی برای خودشان
داشته باشند، بحث "نه به ریاضت کشی" به خانه هر تک کارگری رفته است. این
بحران با همین توده ای شدن بحث درباره اش، به نظر من اکنون به یک بحران فراگیرتر
بدل شده است. اهمیت این موضوع برای من این است که اکنون همه (همه طبقه ای است که
بار ریاضت کشی های اقتصادی را بر دوشش انداخته اند) در همه جا (بخصوص اروپا و آمریکای
شمالی) به این فکر می کنند که اکنون که تا به اینجا آمده ایم، گام بعدی چه باید
باشد؟
چه بر سر یونان خواهد آمد؟ آیا دولت سریزا با پای خود و یا
زیر فشار قدرتهای اقتصادی به بسته های "کمک" تروئیکا تن خواهد داد؟
شاید! آیا یونانیان، که برای یک دوره ای واقعا پیشقراول مبارزات خیابانی بودند،
تسلیم خواهند شد؟ شاید! اما یک واقعیت همچنان در برابر جامعه با زمختی بی پاسخ
مانده است. جامعه سرمایه داری جوابی برای این بحران ندارد! مغزهای متفکر و جانی
این سیستم دنبال راه حل‌های خود هستند. راه حل ما چه باید باشد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر