تراژدی در آوردن یک لقمه نان!

هفته گذشته خبری بسیار ناراحت کننده ای از محمدامین کمانگر درباره اعتصاب کارگران پست آلمان دیدم. در این خبر آمده است: "در پی اعتصاب کارگران پست که دومین هفته خود را پشت سر می گذراند، متأسفانه در روز سه شنبه ٣٠ ژوئن حدود ساعت ٣ بعدازظهر، تعدادی از کارگران اعتصابی از طرف اعتصاب شکنان مورد حمله قرار گرفتند. حمله کنندگان، یا اعتصاب شکنان از کارگران بلغارستانی بودند که چند روزی است به علت اعتصاب کارگران پست، آنها موقتا در پست کار می کنند." در ادامه آمده است که بدنبال این اعتصاب و برای فشار بر کارگران اعتصابی، اداره پست حدود ١٥٠ هزار کارگر اعتصاب شکن از کشورهای مختلف اروپائی را استخدام کرده است.

این سرنوشت کارگرانی است که برای در آوردن لقمه نانی مجبور شده اند از جنازه همدیگر بگذرند. مجبور شده اند به جای روی آوری به راه حل اجتماعی، به راه حل فردی رو بیاورند. یکی از این راه حل‌های فردی مسابقه برای صندلی از زیر پای همدیگر کشیدن است. اما راه حل اجتماعی هم با در پیش داشتن یک افق و آینده ای ممکن است که امروزه نیروی قابل ملاحظه ای در اروپا جلو جنبش کارگری نمی گذارد. ادامه این وضعیت، تراژدی از نوع بالا را عمیقتر خواهد کرد.