خشم و "خشونت" کارگران

اوایل ماه اکتبر ٢٠١٥ خبری از اعتراض کارگران "ایرفرانس" در رسانه‌های خبری پخش شد که قبل از آنکه اعتراض کارگران را برجسته کند، عکس کتک خوردن یکی دو تن از مدیران شرکت فوق را برجسته کرده بودند. گرچه خشم جاری کارگران که به پاره کردن لباس دو مدیر شرکت "ایرفرانس" انجامید بخشی از اعتراض کارگران بود؛ با این حال می گویم که اعتراض کارگران را برجسته نکرده بودند، چرا که روزانه صدها اعتراض مهم کارگری در سراسر جهان در جریان هستند، اما فقط زمانی که فکر می‌کنند می‌توانند با نشان دادن جنبه‌ای که خود فکر می‌کنند می‌توانند افکار عمومی را بر علیه کارگران بشورانند، خبری از اعتراض کارگران را منعکس می‌کنند. مدیران فوق در جلسه‌ای که با پرسنل و اعضای سندیکای ث ژ ت "ایرفرانس" داشتند می‌خواستند "محترمانه" طرح بیکار کردن ٢٩٠٠ نفر از آنها را برایشان توضیح بدهند که چگونه با این طرح می‌خواهند این شرکت را در رقابت با رقبایش سودده نگه دارند! سایت bloomberg.com در گزارش مربوط به این خبر، به چند خبر دیگر اشاره می‌کند که اخیرا کارگران در فرانسه و در اعتراض به تهدید زندگی خود از سوی مدیریت، دست به اعمال مشابهی زده اند.

خبر "خشم" کارگران "ایرفرانس" سرتیر اخبار شده بود؛ اما مگر مدیریتش رفته بود خبر افزایش دستمزد و رفاه و بیمه بهتر را به کارگران مژده بدهد؟! کارگران، که هیچ پوشش حمایتی دیگری برای دفاع از جان و مال خود نمی بینند، مجبورند کاری بکنند و جلوی حمله لجام گسیخته مدیریت وحشی را بگیرند. دولتها یکی پس از دیگری قوانینی وضع می کنند که بیکاری و به گرو گرفته شدن زندگی کارگران را برای مدیریت ساده و ساده تر بکنند. قبول دارم که حمله به مدیران مزبور خشونت بود؛ اما من این خشونت را تقبیح نمی کنم! "خشونتی" که برای دفاع از خود است، چه در مقابل دولت و پلیسش باشد و چه در مقابل مدیریت بیکار کننده، همیشه مشروع است.