نقد برنامه ده ماده‌ای مجاهدین (۱۰ و پایانی)
در سلسله نقدهایی که به "برنامه ده ماده ای مجاهدین" شد، سعی کردم نشان دهم که مجاهدین، بخصوص از آنجا که یک فرقه مذهبی – اسلامی است، آلترناتیو توده هایی نیست که عزم جزم کرده اند رژیم اسلامی را بیاندازند. مذهب از آنجا که پدیده روبنائی روابط اقتصادی پیشاسرمایه داری است، برای حکومت کردن در دنیای امروز مجبور است سرکوب فیزیکی بکند. هیچ نیروئی نمی تواند ادعا کند که به حقوق برابر زنان، به آزادیهای سیاسی، به لغو مجازات شکنجه و اعدام، به قانون لائیک، به لغو تبعیض بر علیه اقلیتهای ملی، مذهبی و امثالهم پایبند باشد، در عین حال یک نیروی اسلامی باشد. روی وعده "همزیستی مسالمت آمیز" هیچ نیروئی که اسلامی است نمی توان کوچکترین حسابی باز کرد. نیروی سیاسی در قدرت فردا یا باید قوانینش را از روابط امروزی بین انسانها الهام گرفته باشد، یا از باورهای مذهبی ای که ریشه در هزاران سال پیش دارند. حتی وعده یک کشور "غیراتمی و عاری از سلاح‌های کشتار جمعی" (بند ۱۰ "برنامه ده ماده ای مجاهدین") از مجاهدین را هم نمی توان جدی گرفت. مجاهدین یک فرقه اسلامی شیعه دوازده امامی است که دروغ و تزویر شرعی تحت عنوان "تقیه" از مهمترین ستون های باور آن است. نزدیک به بیست سال است که حتی از کادرهای بلندپایه سازمان مجاهدین هم از در قید حیات بودن رهبر آن سازمان اطلاعی ندارد!
سازمان مجاهدین نمی
تواند آلترناتیو توده های انقلابی ای باشد که هیولای اسلامی را سرنگون کرده اند.
روابط درونی همین امروز این سازمان، که هشتش گرو نهش است، روابطی غیرانسانی، سلسله
مراتب ارباب و رعیتی است که برای جان انسان کوچکترین ارزشی قائل نیست. هنوز هم
زنان این سازمان حاضر نیستند با مردان دست بدهند. شیخ سعود که به مریم رجوی دست می
دهد، او دستش را مثل احمدی نژاد عقب می کشد! هیچ جامعه ای آگاهانه از چاهی خودش را
به چاله ای نمی اندازد. این آن وعده ای است که مجاهدین به توده های مردم می دهد.
۲۰ اکتبر ۲۰۲۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر