مینا احدی در ویدئویی
که در اعتراض به میزگرد پرگارِ تلویزیون بیبیسی منتشر کرده، در ابتدای صحبتش میگوید
که در آن برنامه این سؤال مطرح شده بود که آیا همه احزاب اپوزیسیون جمهوری اسلامی
در مورد لغو حکم اعدام جدی هستند یا نه.
او سپس بهدرستی
به فعالیتهای خود علیه احکام اعدام، از جمله سنگسار، اشاره میکند. اما به سؤالی
که خودش طرح کرده بود پاسخ نمیدهد و در پایان تنها به احزاب توصیه میکند که در
مبارزه علیه اعدام "بکوشند و جدی باشند".
بهنظر من، مینا
احدی در اینجا دقیقا همان کاری را میکند که بیبیسی و برنامه پرگار انجام دادند:
نقش احزابی را که سالها بهطور مداوم علیه اعدام مبارزه کردهاند، عمدا کنار میزند
و در مقابل نقش خود را بیش از اندازه برجسته میکند.
مینا احدی در خیابانهای
برلین علیه جمهوری اسلامی و اعدامهای آن سخنرانی میکند؛ اما همزمان در خیابانهای
استکهلم، تورنتو، ونکوور، مالمو، لندن و شهرهای دیگر نیز کسان دیگری فریاد اعتراض
سر میدهند. این همه تجمع و فعالیت، محصول سازماندهی یک حزب است.
بخش عمده سفرهای
مینا احدی نیز به کمک امکانات حزب کمونیست کارگری ممکن شد. یک فعال مبارزه علیه
اعدام میتواند برای مدتی کوتاه یا حتی طولانی از فعالیت فاصله بگیرد، اما مبارزه
حزب کمونیست کارگری علیه اعدام در ایران ـ علیه حکومتی که ماشین کشتار است ـ حتی یک
لحظه متوقف یا تعدیل نشده است.
هر کس درباره
مبارزه علیه اعدام سخن بگوید و نامی از حزب کمونیست کارگری نیاورد، در واقع همان
کاری را میکند که استالین با روتوش عکس تروتسکی در کنار لنین کرد.
۲ دسامبر ۲۰۲۵
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر