بدنبال پیروزی اوباما بر رامنی، و در اولین لحظاتی كه این پیروزی
قطعی شد، ریچارد ترامكا رئیس فدراسیون كار آمریكا در نامه ای به اعضای اتحادیه های
عضو این فدراسیون، كه نسخه ای از آن به ای میل من هم راه پیدا كرد، درخواست (Hug) «در آغوش
گرفتن» كرد. نوشته بود كه «امیدوارم كه شما هم در حال جشن و پایكوبی باشید.» هیچ
انسان شریفی نمی توانداز شكست رامنی ـ راین
خوشحال نباشد؛ اما شادی و بغل كردن اولین كسی كه در خیابان با او روبرو میشویم و
آن هم بخاطر پیروزی اوباما و حزب دمكرات!، دیگر یك تردستی خاصی است كه فقط از عهده
مسئولین فدراسیون كار آمریكا بر می آید.
همه مردمی كه به اوباما رأی دادند، نه از سر اجرای سیاستهایی
است كه او در عرض چهار سال گذشته به اجرا گذاشته است که حتی متخصصین و كارشناسان سیاسی
هم نمی توانند آنها را از سیاستهای حزب جمهوریخواه تفكیك بدهند. رأی دهندگان كسانی
هستند كه از سیاستهای زن ستیز، تبعیض بر علیه همجسنگرایان، سیاستهای ضد پناهندگی،
سیاستهای قلدری عریان، سیاستهای دخالت دادن مذهب در زندگی خصوصی مردم، از انگل
خواندن ٤٧ در صد مردم توسط رامنی و غیره و غیره، متنفرند و بر علیه آنها به رقیب
او رأی دادند. رأی دهندگان به اوباما تا اینقدر هم هالو نیستند كه رئیس فدراسیون
كار آمریكا دوست دارد باورمان بشود. ترامكا به روی مبارك هم نمی آورد كه اوباما با
قول آسان كردن زمینه برای كارگران برای متشكل شدن («Employer Free Choice Act») رأی اكثریت
كارگران را در دوره قبلی به دست آورد. او اما زیر قولش زد و حتی یكبار هم درباره
آن قول «کوچک» زبان نگشود. ترامكا به روی مبارك نمی آورد كه اعضای اتحادیه های ایشان،
از هر ٣ نفر، ١ نفر به میت رامنی رأی داد! ترامكا به روی مبارك نمی آورد كه ارتشیان
فراری از جنگ در عراق و افغانستان در دوره اوباما هم همچنان در پیگیرد قانونی اند
و كسانی مثل Bradley Manning به جرم رساندن اطلاعات به ویكی لیكس در خطر دادگاه صحرای است.
مهمتر از همه او به روی مبارك نمی آورد كه كارگران آمریكا در دوره اوباما هم زندگی
شان هر روز از روز قبل فقیرانه تر شد.
مشكل ما كارگران با نهادهای رسمی ـ قانونی كارگری، اما فقط
مختص آمریكا نیست. در كانادا هم دو سه سال پیش در بحبوحه اعتراض قدرتمند كارگران و
مردم زحمتكش به حضور سران G8 در تورنتو، رئیس كنگره كار كانادا، كن جورجیتی، معترضین را مشتی
اراذل و اوباش خواند! جنبش اعتراضی سال گذشته در انگلیس هم با كارشكنی TUC دچار انشقاق شد
و عقب نشست. جنبش كارگری در غرب باید مثل یونان، اسپانیا و پرتغال رفرمیسم را به
چالش بطلبد و خود را از این وضعیت دربند بودن در تار و پود همدستی با طبقه فرادست،
برهاند. راه سوم و دیگری در چشم انداز نیست!
٩ نوامبر ٢٠١٢
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر