در جامعه امروز ایران، با دو پدیده بطور مستمر و روزمره
روبرو هستیم: فقر بی سابقه و اعتراضات و اعتصابات كارگری. سرتیتر اغلب اخبار مربوط
به ایران، حول فقر گسترده و بی سابقه در ایران و بخصوص بعد از تحریم اقتصادی غرب
بر علیه جمهوری اسلامی دور می زند. سایت هایی هم مثل «اتحادیه آزاد كارگران ایران»
و «ایلنا» که اخبار و مسائل کارگری را منعکس میکنند، پر هستند از اخبار اعتراضات
كارگری.
اعتراض جزئی از هستی كارگر و بخشی از تناقض سیستم سرمایه
داری است. اعتراض امروز كارگران در ایران، اعتراض به معنای واقعی كلمه برای بقاست.
در خبرها آمده بود كه قیمت هر عدد تخم مرغ در ایران ٤٠٠ تومان است. حداقل دستمزد
كارگران در ایران حتی به ٤٠٠ هزار تومان هم نمی رسد. این یعنی كارگری كه حداقل
دستمزد می گیرد و با توجه به وضعیت اقتصادی جمهوری اسلامی و قراردادهای موقت و پیمانكاری
و سفید امضا و غیره، با دستمزدشان حتی توان خرید قوت لایموت هم از آنها سلب شده
است. كارگران با این همه، دست روی دست نمی گذارند و با اتكا به تنها سلاحی كه
دارند، یعنی اعتراض، سعی در گذشتن از این وضعیت دارند. در همین وضعیت است كه
بازنشستگان ذوب آهن اصفهان اعتراض مهم و موفقی را به پیش بردند. كارگران پتروشیمی
های منطقه ماهشهر اعتراضات خود را از سر گرفتند. معلمان در نظر داشتند اعتراضی
سراسری را به پیش ببرند كه رژیم با تمام توان بر علیه آن ایستاد؛ چرا كه توان این
را داشت كل جامعه را به خیابان بكشد!
این آن وضعیتی است كه جامعه ایران در آن به بن بست رسیده
است. تنها كنار زدن جمهوری اسلامی می تواند این بن بست را بشكند و زندگی به گرو
گرفته شده را، از این تباهی نجات بدهد. كلید این معما در دست جنبش كارگری است.
جنبش كارگری به اندازه كافی قاطع است كه انگشت اتهام را به سوی سمتی كه باعث و بانی
این وضعیت است را، نشانه برود. كارگران تحت تأثیر فضای ناسیونالیستی و ضدامپریالیستی
قرار نگرفته و آنچه را كه مربوط می دانند، زندگی است. اسلام و حكومت اسلامی را یك
پدیده ضد انسانی می دانند و بی اعتنا به رجزخوانی های مقامات رژیم برای تحمل این
وضعیت، اعتراضات خود را به پیش می برند.
با همه اینها، باید بگویم كه این هنوز كافی نیست. چرا كه رژیم
جمهوری اسلامی هنوز سر پاست و زندگی كودكان آن جامعه، بیماران و نداران در آن
جامعه، بازنشستگان و اقشار تهیدست جامعه، زیر چكمه های دزدان و سركوبگران اسلامی
رو به تباهی و سیاهی هر چه بیشتری می رود. رهبران كارگری بیشتری در هر گوشه و كنار
می توانند اعتراضات توده كارگران مراكز تولیدی بیشتری را، به هم متصل كرده و با
توان و قدرت وسیعتری ابراز وجود كنند و جامعه را به اعتراض فرا خوانند. هنوز شاهد
اعتراضات گسترده در پالایشگاهها نیستیم. هنوز مس سرچشمه و ایران خودرو اعتراضاتی
را كه بتواند جامعه را تحت تأثیر بگذارد، از خود بروز نداده است.
یك نكته برای اطلاع رهبران كارگری لازم به یادآوری است كه
جنبش بین المللی كارگری، آماده است كه اعتراضات كارگری در ایران را با قدرت مورد
حمایت و پشتیبانی قرار بدهد. تنها لازم است كه اعتراضات سخنگویانی پیدا كنند و سر
موقع به گوش ما برسند كه لحظه به لحظه آن را به اطلاع كل جنبش كارگری برسانیم.
گرچه طرفداران پنهان و آشكار جمهوری اسلامی از این مسئله نگرانند، اما واقعیت این
است كه رسانه ای شدن اعتراضات كارگری هم به جنبش كارگری قوت قلب می دهد و هم جمهوری
اسلامی را بیشتر از پیش زیر فشار می گذارد.
٥ نوامبر ٢٠١٢
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر