این دیگر به باور همگانی تبدیل شده است که
آمریکا را در ویتنام نه ویت کنگها، که جنبش ضد جنگ در غرب و بخصوص در خود آمریکا
شکست داد. این هیچی از ارزش جنبش مقاومت کم نمی‌کند. (این "باور همگانی"
البته شامل حال چند "چریکی" که اکنون فقط در اسم چریک مانده اند، نمی‌شود.)
جائی دیدم که نیروهای متجاوز آمریکائی را به فیلی که در باتلاقی گیر کرده و با هر
جنبیدنش هزاران پشه را له می‌کند، اما بیشتر در این باتلاق فرومی‌رود، تشبیه کرده
بودند.
بحث این یادداشت تحلیل درباره تجاوز آمریکا و
مقاومت ویت کنگها نیست؛ هدف آن بزرگداشت جنبش ضدجنگ در آمریکاست که در روز ۵ ماه
مه ۱۹۷۰ و به دنبال قتل عام دانشجویان دانشگاه کنت در اوهایو آتش آن شعله‌ور شد.
روز ۴ مه، نیروهای گارد ملی اوهایو بر تجمع دانشجویان دانشگاه کنت که به حمله ارتش
آمریکا به ویتنام و بمباران کامبوج اعتراض داشتند، آتش گشود و چهار نفر را کشته و
۹ نفر را زخمی کردند. این حمله وحشیانه به اعتراضات وسیعتری در آمریکا دامن زد. در
نیویورک بر بنر بزرگی شعار "نمی‌توانید همه ما را بکشید" حک شد. روز ۵
مه، صدها هزار دانشجو در سراسر آمریکا دست به راهپیمائی زدند و به سرکوب دانشجویان
دانشگاه کنت و حمله آمریکا به ویتنام اعتراض کردند. این اعتراضات یواش یواش از
دانشگاه به اتاق نشیمن‌ها کشیده شد و سرانجام دولت آمریکا را به عقب نشینی و قبول
شکست در این جنگ مجبور کرد.
امروز دنیا شاهد لشگرکشی دیگری است که، علاوه بر
ویران کردن زیرساختهای صنعتی در اوکرائین، آواره شدن میلیونها نفر و کشتار هزاران
غیرنظامی در این کشور انجامیده، زندگی میلیاردها نفر را در سراسر جهان نیز با مشکلات و
معضلات متعددی، از جمله کمبود مواد غذائی روبرو کرده است. دنیا به یک جنبش ضدجنگ
قوی دیگری نیاز دارد که ارتش و رئیس جمهور هار روسیه را رام کند و این تجاوز،
گروکشی و قلدری را به شکست بکشاند. جهان نه دیروز در برابر جنایات آمریکا در
ویتنام و کامبوج خاموش ماند و نه امروز در برابر ارتش وحشی پوتین به اوکرائین سکوت
خواهد کرد.
۶ مه ۲۰۲۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر