حمله
دولت ترکیه به مناطق کردنشین سوریه از آخرین اتفاقات جنگی برای از بین بردن مردمی
است که هنگام لالائی برای به خواب بردن کودکانشان با زبانی متفاوت صحبت می کنند.
دردآور
است که نسل کشی دیگر به یک نرم تبدیل شده است و کمتر حساسیت برمی انگیزد. کمتر کسی
است که با سخن گفتن از جنایات نازیسم موی بر تنش سیخ نشود. منتها اعمالی که نازیها
در جنگ جهانی دوم مرتکب شدند، در مقیاسی کوچکتر هر روزه در گوشه و کنار جهان در
حال اتفاق افتادن هستند. کشتار و قتل عام توتسی ها توسط گروه‌های مسلح هوتو در
رواندا. کشتار باسنیائیها توسط شبه نظامیان صرب در یوگسلاوی سابق. جنگ و کشتار بر
مبنای نژاد در آلبانی. کشتار روهینگاییها توسط ارتش برمه تحت فرمان برنده جایزه صلح
نوبل. کشت و کشتار غیرهندوها توسط دستجات هندو در هند. تحقیر مکزیکی ها توسط رئیس
جمهور آمریکا! ...
تأسف
آورتر است که بعضی ها کناری نشسته و از کشت و کشتار "خودی"ها برای خود
دکانی باز کرده اند. از یاد نمی برم که یکی از همسایه‌های کردزبانم هنگام هجوم
ارتش صدام حسین در اوایل دهه ۹۰ قرن گذشته به مناطق کردنشین عراق و آوارگی
میلیونها نفر، شادی می کرد که "این برای مسئله کرد خوب است"!
نمی
دانم چند نفر از ناسیونالیستهائی که امروز از قتل عام کردها در "رژآوا"
می نالند از کشت و کشتار زنان و کودکان و سالخوردگان هوتو ناراحت شدند؟ بعید می‌دانم
حتی یک نفر از همین جنابانی که کمپین در مدیای اجتماعی برای تحریم محصولات ترکیه
راه می اندازند، به تحریم محصولات اسرائیل بخاطر نسل کشی سیستماتیک در فلسطین و یا
تحریم سیاسی - اقتصادی آفریقای جنوبی در دوره آپارتاید نژادی پیوسته باشند. معلوم
نیست چرا آن فوتبالیستی که در تیم تراکتور تبریز توپ می‌زند چرا باید از کشتار
کودکان کردزبان سوریه خوشحال باشد؟! معلوم نیست آن فوتبالیست ترک زبانی که در
آلمان توپ می زند، چه منافع مشترکی با اردوغان و ژنرالهایش دارد؟!
دنیا
با این وضعیت به کجا می رود؟
راه
حل برای برون رفتن از این وضعیت در دست چه کس|کسانی است؟
۱۷
اکتبر ۲۰۱۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر