هر از چندگاهی در فیسبوک که گشتی میزنم، با نوشتههائی
روبرو میشوم که میخواهند انقلاب سوسیالیستی بکنند. خوشحال میشوم کس دیگری هم به
فکر سوسیالیسم است. به فکر رهائی است. و این دومی اصل واقعیت است؛ برای اینکه
انقلاب سوسیالیستی میکنیم که رها شویم. سوسیالیسم بدون رها کردن بشر از قید و
بندهای همین امروز بر پای انسان، حرفی توخالی بیش نیست!
اما در بحث تعدادی از این دوستان که دقیق میشوم، چیزی از
سرنگونی جمهوری اسلامی در آن نمیبینم. هست اما خیلی حاشیهای و درجه چندم است. چیزی
از رهائی زن از حجاب اجباری نمیبینم. هست اما به بعد از انقلاب سوسیالیستی حواله
داده شده است. چیزی از رهائی کودک از تحمیق مذهبی نمیبینم. چیزی از مبارزه برای
لغو حکم اعدام نمیبینم. برای زن و کودکی که از شرایطی غیرانسانی فرار کرده و در
مرز فلان کشور زندگیشان تباه میشود، سمپاتیای نمیبینم. برای زندانیای که بخاطر
ابراز نظر دستگیر شده و سوسیالیست نیست، اعتراضی نمیبینم.
در سوسیالیسمش اعتراضی به وجود سفارتخانههای جمهوری اسلامی
نمیبینم. در سوسیالیسمش صدای گریه کودکی که در ۹ و ۱۰ سالگی بعنوان همسر به خانه مرد
۴۰ سالهای فرستاده شده، نمیشنوم. در سوسیالیسمش اعتراضی به آپارتاید جنسی نمیبینم.
اعتراضی اگر به اعدام است، به اعدام زندانی سیاسی سوسیالیست و خودیست. اعدام
زندانیای که سیاسی نیست، سوسیالیست نیست، اعتراضی هم نیست.
این سوسیالیستها آدمهای خوبی هستند. به فکر لغو کار مزدی
هستند. منتظرند شرایط برای لغو کار مزدی فراهم بشود و سوسیالیسم را که پیاده
کردند، بعد همه نابسامانیهای جامعه سرمایهداری را از بین خواهند برد! اینها
آدمهای خیری هستند؛ اما درمان هیچ دردی نیستند.
سوسیالیسم من مبارزه برای لغو کار مزدی است، اما تا آن روز
باید کودک را نجات داد؛ باید زن را نجات داد؛ باید جمهوری اسلامی را سرنگونی و
تأثیرات مخرب چهار دهه آن را جارو کرد. باید به دست درازی اسلامی ها و فاشیستها در
سراسر جهان خاتمه داد. باید برای افزایش دستمزد مبارزه کرد. باید دست مذهب را از
زندگی انسانها کوتاه کرد. سوسیالیسم من برابری کامل در همه شئونات زندگی برای زنان
همین امروز می خواهد. هرچه خرافه و تحمیق است را از زندگی کودک جارو می کند. برای
حق برابر شهروندی برای همه پناهندگان و مهاجران، برای همه انسانها در همین دنیای
امروز مبارزه می کند.
۲۸ سپتامبر ۲۰۲۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر