جایگاه رأی در احزاب کمونیستی

از نظر من احزاب، حزب هر طبقه ای، نباید صرفا محافل جر و بحث باشند. یک حزب با یک کلاس درس فلسفه که به آدم‌ها یاد می دهد به همه چیز شک کنند و همه چیز را زیر سئوال ببرند، فرق دارد. با محافل ادبی و کتابخوانی متفاوت است که قرار است اعضای این محافل رمز و رموز نهفته در جملات فلان کتاب فلان به اصطلاح فیلسوف را بگشایند فرق دارند. حکمت و فلسفه تشکیل احزاب، و اینجا منظورم بخصوص احزاب کمونیستی است، برای سازمان دادن جامعه برای تغییر وضعیت موجود است. همچنین، از نظر من نباید در احزاب کمونیستی بر روی هیچ کسی که برنامه و اساسنامه یک حزب مشخص را می پذیرد و می خواهد عضو آن شود، بسته باشد. وقتی که عضوی از یک حزبی می خواهد کادر آن حزب شود، واضح است که باید یکسری از شروط کادر شدن را بپذیرد و در پیشبردن یکسری امور تشکیلاتی و اجرائی دخیل شود.

تا اینجا رأی در فونکسیون حزب دخالت نداشته؛ اما وقتی که حزبی می خواهد رهبری خود را در کنگره و یا مجمع مشخصی مثل پلنوم و یا غیره انتخاب کند، رأی عضو و کادر حزب جایگاه بسیار مهمی را اشغال می کند. من فکر می کنم که آن کادری که اختلاف جدی با جهتگیری اکثریت حزب دارد، اختلاف جدی با سیاستهای آن حزب دارد را نباید به مجامعی انتخاب کرد که به جای جلو بردن کارهای اجرائی، تشکیلاتی و سازماندهی، کل رهبری حزب را به خود مشغول می کند. تاریخا اینجوری بوده، و متأسفانه این تجربه به ایران محدود نیست، که اعضای حزب به کادرهایی به صرف اینکه یک تاریخ و سابقه طولانی مبارزاتی در جنبش کمونیستی و یا در آن حزب مشخص داشته اند، رای برای فرستادن آن فرد با سابقه به کنگره و یا حتی در کنگره ها و مجامع مهم حزبی رای داده که به جمع رهبری احزاب بروند. این نه بی ارزش کردن آن کادرهای جنبش کمونیستی، بلکه برای هموار کردن راه پیشروی مبارزه، حیاتی است. عضو و کادری که خود را در برنامه و اساسنامه شریک می داند، اما با جهتگیری دوره مشخصی از حزب اختلاف جدی دارد، باید سعی کند مبارزه ایدئولوژی کند تا توجه بیشتری از اعضا و کادرهای حزب را به سیاستهای پیشنهادی خود جلب کند و رأی اعضا را به این صورت به دست بیاورد. رأی دادنهای غیرسیاسی، که از سر دوستی دیرینه و یا همشهری بودن و یا در نظر گرفتن سابقه طولانی مبارزاتی فرد است، از هر جهتی به جنبش کمونیستی و مبارزه برای رهائی ضربه می زند و به نفع هیچ حزبی هم نیست.