انقلاب ٥٧ و سرنوشت اسلام

از میان تمام كسانی كه امسال از وقوع انقلاب ٥٧ اظهار پشیمانی و انزجار كرده اند، من نوشته دو نفر، میرزا آقا عسگری و علی میرفطروس را بنابه دلائلی گاها دنبال میكنم. بنظر من علیرغم روی كار آمدن جمهوری وحشت و آدمكش اسلامی، انقلاب ٥٧ یكی از مهمترین انقلابات تاریخ معاصر بوده است. اینجا به همین حكم بسنده میكنم. ما قبلا در همین صفحات مفصل درباره انقلاب ٥٧ اظهار نظر كرده ایم. (و شاید بعدا در فردای انقلاب دیگری، باز هم مطالب دیگری بنویسیم.) اما دو نویسنده نامبرده كه شاید حرف دل بسیاری از كسانی كه دل پری از جمهوری اسلامی دارند را می زنند، از سر منجر شدن به روی كار آمدن یكی از وحشی ترین حكومتهای تاریخ معاصر، انقلاب ٥٧ را تقبیح و انقلاب كنندگان را سرزنش می كنند. منتها همین دو نفر و بسیاری دیگر، حداقل و تأكید میكنم حداقل، یك نكته مهم را بهر دليلي در نظر نمی گیرند؛ و آن هم شكستن اسطوره‌ی اسلام، حكومت اسلامی و عدالت اسلامی برای همیشه از صحنه سیاست حداقل ایران است. در حدود یكصد سال گذشته، هر تلاطم و تحول سیاسی با دخالت آخوند روبرو بوده است. از جنبش تنباكو گرفته تا انقلاب مشروطه و تا همین انقلاب ٥٧. آخوند جماعت موی دماغ تمام این جنبشها و چوب لای چرخ تجدد و تمدن و برابری طلبی بوده است. انگار ایران یك حكومت به این جماعت كثیف و مفتخور بدهكار بود. اما بدهی خود را پرداخت و هزینه آنهم الحق بسیار بالا بود. اما بقول یكی از نویسندگان كمپ اصلاح طلبان كه در اعتراض به بیانیه «٥ روشنفكر دینی» و اظهارات آنها درباره اسلام و اینكه مردم ایران مسلمان هستند، «هر حكومتی كه از این به بعد در ایران بر سر كار بیاید، پرونده اسلام برای همیشه بسته شده است». و این را من شدیدا بر این باورم كه اساسا مدیون انقلاب ٥٧ و انزجار از تجربه روی كار آمدن آخوند جماعت هستيم. مردم با تمام وحشتی كه در این سی و یك سال بر آنها رفت، ناامید نشدند بلكه جدال كردند و مقاومت كردند و بر آرمانهاي انساني خويش ايستادند. امروز شاهديم كه عليرغم تمام خشونتی كه بر آنها اعمال شده است، انقلاب دیگری را برای برچیدن خشونت و در صف مقدم این خشونت، براي برچيدن اسلام را دارند در سالگرد پیروزی انقلاب ٥٧ به پیش می برند. تمام كسانی كه از سر ظاهرا «ضدیت با خشونت» با انقلاب ٥٧ مخالفت می كنند، كه گرچه خود انقلاب ٥٧ در زندانهای پهلوی را شكست و بسیاری از همانها را از زندان و زير دست و پاي ساواك آزاد كرد، شاهد غلبه امید بر تجربه هستند. غلبه امید به یك زندگی انسانی، به یك دنیای بهتر با انقلابی دیگر، بر ترس از تجربه بر سر كار آمدن جمهوری اسلامی. پرونده اين حكومت و اين جنبش كثيف اسلامي ميرود كه براي هميشه در ايران و شايد در جهان بسته شود و اين دوستان اگر چشم بصيرت داشته باشند بايد هم ترسشان را كنار بگذارند و هم ترساندن ديگران از انقلاب كردن را.*

٩ فوریه ٢٠١٠

صفحه بازتاب هفته نشریه انترناسیونال شماره ٣٣٥