در ادامه سلسله مطالب کوتاهی که در نظر دارم به مطالبات کارگران اعتصابی نفت و پتروشیمی‌ها اختصاص دهم، به مطالبه دیگری که در یکی از بیانیه‌های "شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت" آمده است، بقرار زیر است: "تعویق پرداخت دستمزدها جرم و یک دزدی آشکار است. حقوقها باید هر ماه بموقع پرداخت شود."
هر کسی که جنب و جوش کارگران در یکی دو دهه
گذشته ایران را دنبال کرده باشد، متوجه می‌شود که قریب به اتفاق اعتراض و اعتصابات
کارگری، حتی اگر در نهایت مطالبات دیگری را هم مطرح کرده باشند، با اعتراض به بتعویق
افتادن دستمزدها شروع شده است. کارگر باید برای پرداخت کرایه خانه، پرداختی‌های
بانکی، سر سفره آوردن لقمه نانی، فرستادن کودکش به مدرسه و غیره و غیره پول داشته
باشد. کارگران اینجا دارند این را مطالبه می‌کنند که دستمزدی را که برایش کار
کرده، سر موقع بپردازند تا بلکه بتوانند پدر و مادر مریض و بدون بیمه‌اشان را به
دکتر ببرند. اگر کارفرما این دستمزد چندرغاز را به موقع نمی‌پردازد، دزدی و چپاول نیست،
پس چیست!؟ در این جامعه پرداخت دستمزد هیچ آخوند و پاسداری به تعویق نمی‌افتد. هیچ
بانکی عذر اینکه کارفرما پول کارگر را سر موقع نپرداخته، قبول میکند. هیچ نانوائی
بدون پرداخت دستمزد نانی به کارگری نمی‌دهد. هیچ دکتری بدون پرداخت حق ویزیت، به
این دلیل که کارفرما دستمزد کارگر را نپرداخته، او را معاینه نمی‌کند. کارگران ایران حق دارند سرمایه‌داران و دولتشان را دزد و
چپاولگر معرفی کنند، چرا که در هر لغتنامه‌ای دنبال معنی این دو کلمه بگردید،
مشخصات کارفرماها و مسئولین دولت جمهوری اسلامی را به شما داده است. و دزدی هم در
هر جامعه متعارفی جرم است.
۵ ژوئیه ۲۰۲۱
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر