می‌شود با اطمینان گفت که ایران بعد از انقلاب (۱۳۵۷) همیشه کانون اعتراض به جمهوری اسلامی بوده. این جغرافیا هیچوقت حیات خلوت اسلامیون نشد. هیچوقت نتوانستند یک روز را بدون بحران و بدون توجه به اینکه مردم مترصد فرصتی برای سرنگون کردنشان هستند، سپری کنند. از اعتراضات ۱۳۷۱ مشهد گرفته، تا اعتراضات ۷۴ اسلامشهر و کوی دانشگاه ۷۸ تا خیزش توده‌ای ۱۳۸۸ تا دی ۱۳۹۶ تا این آخری، آبان ۹۸، بانگ “این حکومت جنایتکار قرون وسطائی را نمی‌خواهیم”، بلندتر و بلندتر شد تا اینکه امروز همه جا شعار موسیقی گونه “مرگ بر اصل ولایت فقیه” کاخ ولی فقیه را به لرزه در آورده، این صدا یکریز شنیده شده است.
امروز که جامعه ایران
یک پارچه در آتش اعتراض می‌جوشد، اعتراضات کارگری تقریبا بی‌وقفه و از هر گوشه ای
در جریانند و توجه همه مفسران، تحلیلگران و همه فعالین سیاسی را به خود جلب کرده
است. اعتراض کارگر اینبار سازمان یافته است. همزمان با هم و با فرستادن پیام همبستگی
به همدیگر و از جانب توده‌های معترض اتفاق می‌افتند. اعتصاب کارگران اما اعتراضی دیگر
مثل بقیه اعتراضات نیست. اعتصاب کارگر به جامعه و به توده معترض در خیابان راه
نشان می‌دهد. رنگ و روی سرخ و برابری طلبانه به اعتراضات می‌زند. اعتصابات کارگری
رژیم اسلامی را وحشت‌زده‌تر می کنند!
۲۱ ژوئیه ۲۰۲۱
انترناسیونال ۹۳۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر