اینکه
توده های مردمی که در این ۴۰ سال زیر سیطره حکومت اسلامی جانشان به لبشان رسیده و
تصمیم گرفته اند کار این حکومت را یکسره کنند، دیگر یک فاکت است. این را هم در
اعتراض زنان به ۴۰ سال بیحقوقی محض و ۴۰ سال بردگی جنسی و آپارتاید جنسی می توان
دید؛ هم در اعتراض و خشم جوانانی که برای خندیدن و شادی کردن باید با پاسداران جهل
در می افتادند می توان نشان داد؛ هم در اعتراض بازنشستگانی که کل عمرشان را کار و
تلاش کردند و هنگام بازنشستگی حقوقی که خود به صندوق ریخته بودند را به آنها نمی
دهند می تواند مشاهده کرد؛ هم در اعتراض کارگرانی که برای گرفتن حقوق ابتدای خود
باید هر روز اعتراض کنند، و در یک کلام در خشم روزافزون توده های معترض در خیابان
می توان به وضوح دید. این واقعیت را همچنین در ترس و وحشت سران امروز و دیروز رژیم
جهل و جنایت اسلامی از آینده حکومتشان می شود هم دید!
اما
برای تسهیل سرنگونی جمهوری اسلامی و آینده ای بهتر، باید متحدانه جنگید. باید در
شوراها متشکل شد و مهمتر از آن باید متحزب شد. این دیگر یک فاکت تاریخی است که
بدون یک حزب انقلابی‌ای که راه نشان می‌دهد، نه تنها هیچ پیروزی ای تضمین شده
نیست، بلکه حتی اگر رژیمی مثل رژیم اسلامی عقب هم بنشیند و حتی سرنگون هم بشود،
دشمنان دیگری در کمین هستند که دور دیگری دمار از روزگار مردم در آورند. تجربه
انقلاب ۵۷ را از یاد نبرده ایم. نتیجه انقلابات "بهار عربی" نمونه زنده
و بسیار تازه این واقعیت است.
در
این دوره، تنها حزبی که می تواند پیروزی را تضمین کند، فقط حزب کمونیست کارگری
است. من بنوبه خود و برای خلاصی از چنگال حکومت آدمکش و خونریز جمهوری اسلامی،
تمام انقلابیون منفرد و تمام فعالین جنبشهای اعتراضی را به پیوستن به این حزب
فرامی خوانم. این مسئله می تواند ما را به پیروزی نزدیک کند.
۳۰
ژانویه ۲۰۱۸
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر