این
دیگر یک فاکت است که جمهوری اسلامی، به دنبال نامه اسماعیل بخشی درباره شکنجه های
وحشیانه ای که بر او رفت، با جمهوری اسلامی دو روز قبلش تفاوت فاحشی دارد. صفوفش
درهم ریخته تر شد؛ بر تنفر مردم از آن بیشتر شد؛ تعداد دوستانش، بخصوص در میان
غیرایرانیها در خارج از کشور، کمتر شدند؛ و از وحشت اینکه این افتضاحی که به بار
آورده اند، دارند نقشه می کشند که چکار کنند و هر خس و خاشاکی را که به آن دست می
زنند، بی آبروترشان می کند.
نامه
اسماعیل بخشی و به دنبال آن افشاگریهای سپیده قلیان و عسل محمدی، از زوایای دیگری
هم مهم است. هر انسان سیاسی ای که دو روز هم در ایران زندگی کرده و شاهد پیگرد و
اذیت و آزار فعالین سیاسی بوده، شکی در این ندارد که حکومت اسلامی از همان روزی که
جای پای خودش را محکم کرد، هر کسی را که دستگیر کرد، با شکنجه از ایشان استقبال
رد. در همان محل دستگیری و در برابر چشمان پدر و مادر دستگیر شده، او را زیر مشت و
لگد می گرفتند. هزاران مخالف سیاسی خود را، حتی کسانی که به دین دیگری باور داشتند
و اعلام می کردند با سیاست کاری ندارند، شکنجه و اعدام کردند. کسانی که از
زندانهای مخوف حکومت عدل علی و پیروانش جان سالم بدر بردند، بعضا – زیر تهدید و یا
بخاطر احترام و تعهد به وثیقه گذاران - یا سکوت کردند و یا هم زمانی دست به
افشاگری به آنچه که بر آنها رفته بود زدند، که پایشان به خارج از ایران رسید.
اسماعیل بخشی، سپیده قلیان و عسل محمدی، با شکستن آن فضا و سنت، آنچه را که بر
آنها رفته بود افشا کردند و حکومت جهل و شکنجه را به چالشی بی سابقه کشیدند.
این
حکومت جبون، اگر هزار بار هم افراد خیلی هم آشنای خود را سراغ فعالین جسوری چون
اسماعیل بخشی و سپیده قلیان بفرستد و بعد شایعه کند که "افراد ناشناس"
اینها را دستگیر کرده اند، از تنفر کارگر و زن و جوان در آن جامعه در امان نخواهد
ماند. این را البته که خودشان هم خوب می دانند! ما امروزه باید در هر جائی که
هستیم صدای اسماعیل بخشی، سپیده قلیان، علی نجاتی و هزاران فعال سیاسی ای که در
زندانهای جمهوری اسلامی هستند باشیم. به جهان بگوئیم که کارگر را بخاطر اعتراض
دستگیر می کنند؛ بخاطر بازگوئی آنچه را که بر او در زندان گذشت، دوباره دستگیر و
شکنجه می کنند و جامعه را بر ۸۰ میلیون مردم در آن جامعه به جهنمی روی همین کره
خاک تبدیل کرده اند.
۲۱
ژانویه ۲۰۱۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر