اسنادی از جنبش كارگری مصر

مقدمه مترجم:

دو سند زیر «بیانیه تأسیس فدراسیون اتحادیه های كارگری مصر» و «بیانیه فعالین مستقل اتحادیه های كارگری» از اسناد مهم جنبش كارگری مصر در انقلاب حاضر هستند. جنبش كارگری عمدا در اخبار بین المللی از مدیای رسمی قلم گرفته شد كه البرداعی و اخوان المسلمین جایگاه مناسب خود را، از نظر آنها، بیابند. اما همچنانكه این دو سند اشاره می كنند، جنبش كارگری با اعتراضات و مطالبات خود و مشخصا در دو سال قبل از این اعتراضات، راه را برای اعتراضات خیابانی هموار كرده بود.

فعالین كارگری و تشكل هایی كه اعلام موجودیت كرده و فدراسیون اتحادیه های كارگری را تأسیس كرده اند، بدرست بعنوان صاحبان جامعه اظهار نظر كرده اند. سند دوم به درستی می گوید كه «ما بر این عقیده ایم كه اگر این انقلاب به توزیع عادلانه ثروت منتهی نشود، هیچگونه ارزشی نخواهد داشت.» این البته تأكیدی بر «توزیع عادلانه ثروت» است و تدوام انقلاب تا رسیدن به عدالت اجتماعی و «توزیع عادلانه ثروت». انقلاب مصر تا همینجا هم درسهای فراموش نشدنی برای جنبش كارگری جهان برجای گذاشته است. با فراری دادن كسی كه می خواست ادای سوپرمن را در بیاورد به ما هزاران هزار كیلومتر دور از میدان تحریر، بار دیگر قوت قلب داد كه می شود انقلاب را دوباره از سر گرفت و كسانی كه می خواهند به ما بباورانند كه سرنگون شدنی نیستند، تا چه اندازه سرنگون شدنی هستند!

سند دوم اما یك ناروشنی هم دارد كه بر «خصوصی سازی» و «ملی كردن دوباره» انگشت می گذارد. خصوصی سازی به نظر من مشكل كارگران و مردم مصر نیست. ملی كردن دوباره اتفاقا در بهترین حالت جامعه را بر می گرداند به دوره ای كه كاربردش به پایان رسیده بود. مشكل جامعه مصر، مشكل بیكاری و فقر و مهاجرت و غیره، سیستم ناعادلانه كارمزدی، سیستم سرمایه داری است. باید این بحث را در سطحی دیگر با رفقای جنبش كارگری مصر بجلو برد.

ناصر اصغری

٦ مارس ٢٠١١

بیانیه تأسیس فدراسیون اتحادیه های كارگری مصر

مصر به لحظاتی تاریخی قدم می گذارد. مردمش برای دفاع از حق یك زندگی شرافتمندانه، شجاعانه مبارزه می کنند. حق كرامت، آزادی و عدالت اجتماعی. حق فرصت های مناسب و دستمزدی عادلانه. حق جامعه ای دمکراتیک برای همه، که هر تک شهروند آن سهمی در تولید ناخالص ملی داشته باشد. جامعه ای که اجازه ندهد اقلیت کوچکی هواپیمای خصوصی داشته باشند در حالی که بقیه حتی از عهده هزینه حمل و نقل عمومی هم برنمی آیند. جامعه ای كه قبول نمی كند به افراد رأس هرم، حقوقی هزاران برابر بیشتر از حداقل دستمزد دریافت كنند.

جامعه ای که به مردمش اجازه دهد آزادانه نفس بکشند؛ آزادانه خود را بیان کنند و با یكدیگر ارتباط برقرار كنند. جامعه ای که به تمام اقشار مردم و طبقاتش اجازه دهد تا از منافع خود دفاع کنند و آزادانه مذاكره كنند. جامعه ای که به مردمش ستم نكند؛ جلو آرزوها و تمایلات طبیعی برای رشد ظرفیتهای كارگران برای بهبود شرایط معیشتی خود را نگیرد.

کارگران و مردم دهه ها مبارزه كردند و مشخصا در ۴ سال گذشته بطور بی سابقه ای در اعتراضات روزمره برای دفاع از حقوق قانونی خود شركت كردند. علیرغم فقدان یک تشكل مستقل كارگری، که جزء جزء آن در چندین دهه گذشته از آنها دزدیده شده بود، در مبارزه خود پیروز شدند. موفق شدند بزرگترین بخش های جامعه را جذب كنند، و حمایت بخش عظیمی از جامعه مصر، از كارگران و جنبش كارگری را به دست بیاورند.

در برابر شبح بیكاری كه جوانان را حریصانه می بلعد، كارگران از حق اشتغال خود دفاع كردند و حداقل دستمزدی تازه و عادلانه مطالبه كردند كه زندگی شایسته ای را برای تمام كارگران تضمین كند. مبارزه شجاعانه ای را برای دفاع از حق دمكراتیك متشكل شدن و ایجاد تشكل مستقل كارگری خود به پیش بردند.

مبارزات كارگری راه را برای انقلاب جاری مردم هموار كرد. بهمین دلیل كارگران و كاركنان مصر این ادعا را نمی پذیرند كه «فدراسیون سراسری» دولتی آنها را نمایندگی می كند؛ چرا كه بكرات حقوق و مطالبات آنها را از ایشان دریغ كرده است، و حتی بیانیه معروف ٢٧ ژانویه را صادر كرد كه در آن با هرگونه اعتراض در این مقطع مخالفت ورزیده بود.

بنابر این كمیته ها و اتحادیه های مستقل (اتحادیه كاركنان جمع آوری مالیات بر املاك معاملاتی، اتحادیه كارگران بازنشسته، اتحادیه كاركنان بهداشت و درمان، اتحادیه مستقل معلمان) همراه با گروه های مستقل كارگران در صنایع، تأسیس فدارسیون اتحادیه های مستقل كارگری مصر را با هیأت مؤسس آن در روز یكشنبه ٣٠ ژانویه ٢٠١١ اعلام می دارد و بر موارد زیر تأكید می كند:

١) حق شهروندان مصر برای اشتغال و متعهد كردن دولت به «بیمه بیكاری».

٢) تعیین حداقل دستمزدی كه كمتر ١٢٠٠ لیره مصر نباشد و افزایش آن متناسب با نرخ تورم؛ تعیین حقوق كارگران در استفاده از پاداش و مزایا مطابق با ارزش كار، بخصوص پرداخت غرامت به آن دسته از كارگرانی كه با خطرات ناشی از كار مواجهه هستند. علاوه بر این، حداكثر دستمزد هرگز نباید بیش از ١٠ برابر حداقل دستمزد باشد.

٣) حق همه شهروندان مصری از برخوردای از تأمین اجتماعی، از جمله حق بهداشت و درمان، مسكن، آموزش و پرورش (تضمین تحصیلات رایگان و توسعه برنامه درسی كه از عهده سیر تكاملی در علم و تكنولوژی برآید)، حق تمامی بازنشستگان از برخوردای از مقرری و حقوق بازنشستگی و مزایای مناسب.

٤) حق كارگران و كارمندان برای متشكل شدن و ایجاد آئین نامه های خود برای برداشتن تمامی محدودیتهای قانونی در خصوص این حق.

٥) آزادی همه زندانیانی كه بعد از ٢٥ ژانویه بازداشت شدند.

هیأت مؤسس فدراسیون اتحادیه های مستقل كارگری مصر همه كارگران را به ایجاد كمیته های مدنی برای دفاع از محل كار، كارگران و شهروندان در این دوره بحرانی فرامی خواند و برای تحقق بخشیدن به مطالبات مردم مصر، به سازماندهی اعتراضات و اعتصابات در محیط كار، باستثنای بخشهائی كه حیاتی اند، بپردازند.

فدراسیون اتحادیه های مستقل كارگری مصر

٣٠ ژانویه ٢٠١١

***

بیانیه فعالین مستقل اتحادیه های كارگری

قاهره، ١٩ فوریه ٢٠١١

انقلاب ـ آزادی ـ عدالت اجتماعی!

مطالبات كارگران در انقلاب

ای قهرمانان انقلاب ٢٥ ژانویه! ما كارگران و فعالین اتحادیه های كارگری از محیطهای مختلف كار كه شاهد اعتصابات، اشغال محیطهای كار و كارخانجات و تظاهراتهای صدها هزار نفره از كارگران در سراسر مصر در دوره اخیر بوده ایم، احساس می كنیم موقع آن فرارسیده كه مطالبات كارگران اعتصابی را با هم یكی كنیم و گره بزنیم، طوری كه بخش جدائی ناپذیر اهداف انقلاب ما بشوند، كه مردم مصر آن را به سرانجام رساندند و شهیدان انقلاب برایش خون دادند. ما برنامه ای كارگری به شما ارائه می دهیم كه مطالبات عادلانه ما را به منظور تأكید مجدد بر جنبه های اجتماعی این انقلاب و برای جلوگیری از ربودن آن از پایگاهش كه باید ذینفع آن باشند، فرموله می كند.

مطالبات كارگران، كه ما قبل از انقلاب ٢٥ ژانویه آنها را مطرح كرده بودیم، و بخشی از پیش درآمد این انقلاب شكوهمند بودند، عبارتند از:

١) افزایش سراسری حداقل دستمزد و حقوق بازنشستگی و كم كردن شكاف بین حداقل و حداكثر دستمزد، طوری كه حداكثر دستمزد بیش از ١٥ برابر حداقل دستمزد نباشد. هدف این مطالبه دستیابی به اصل عدالت اجتماعی است كه انقلاب آن را در دستور گذاشت؛ مثل پرداخت بیمه بیكاری و افزایش منظم دستمزد متناسب با بالا رفتن قیمتها.

٢) آزادی بیقید و شرط ایجاد اتحادیه های مستقل كارگری و حمایت از اتحادیه های كارگری و رهبران آنها.

٣) حق كارگران یدی و كارمندان، دهقانان و متخصصان به داشتن امنیت شغلی و حمایت از آنها در برابر اخراج. كارگران موقت باید دائمی شوند و كارگران اخراج شده به سر كارهای خود بازگردند. باید هرگونه بهانه ای برای استخدام كارگران بر اساس قراردادهای موقت كنار گذاشته شود.

٤) ملی كردن دوباره تمامی شركتهای خصوصی شده و توقف كامل پروژه شنیع خصوصی سازی رژیم سابق كه باعث متلاشی شدن اقتصاد ملی شد.

٥) عزل كامل مدیران فاسدی كه به شركتها تحمیل شده بودند كه آنها را برای خصوصی سازی آماده كنند.

كاهش بكارگیری پدیده مشاورینی كه بالای سن بازنشستگی هستند كه بیش از ٣ میلیارد از درآمد ملی را به منظور گشودن فرصت های شغلی برای جوانان، بلعیده اند.

بازگشت به اعمال كنترل قیمت كالاها و خدمات بمنظور پائین نگه داشتن قیمتها؛ نه اینكه بار آنها بر دوش فقرا بیافتد.

٦) حق اعتصاب، سازماندهی تحصن، و اعتراضات مسالمت آمیز برای كارگران مصری از جمله اعتصاب كسانی كه هم اكنون بر علیه بقایای رژیم گذشته، كسانی كه بر آنها تحمیل شده بودند كه كارخانجاتشان را برای خصوصی سازی آماده كنند. ما بر این عقیده ایم كه اگر این انقلاب به توزیع عادلانه ثروت منتهی نشود، هیچگونه ارزشی نخواهد داشت. آزادیها بدون آزادیهای اجتماعی ناقصند. حق رأی بطور طبیعی به حق داشتن یك قرص نان وابسته است.

٧) بهداشت و درمان از شرایط لازم برای افزایش تولید است.

٨) انحلال فدراسیون اتحادیه های كارگری مصر كه یكی از مهمترین نمادهای فساد تحت حاكمیت رژیم سابق بود. اجرای احکام حقوقی صادر شده علیه آن و مصادره اسناد و دارایی های مالی آن. مصادره اموال رهبران فدراسیون اتحادیه های كارگری مصر و اتحادیه های عضو آن و بررسی آنها.

امضاء:

١) احمد كمال صلاح، ٢) حسام محمد عبدالله علی، ٣) سیده السید محمد فایز، ٤) اشرف عبدالونیس، ٥) عبدالقادر منصور، ٦) حافظ نجیب محمد، ٧) محمد حسن، ٨) محمود عبدالمنصف علوانی، ٩) علی محمود ناجی، ١٠) عمر محمد عبدالعزیز، ١١) محمد جلال، ١٢) شاذلی صاوی شاذلی، ١٣) محمد ابراهیم حسن، ١٤) واصف موسی وهبه، ١٥) جمیل فتحی حنفی، ١٦) عادل عبدالنعیم، ١٧) علی حسن ابو عیطه، ١٨) هند عبدالجواد ابراهیم، ١٩) حماده ابو زید، ٢٠) محمد خیری سید، ٢١) حاتم صلاح السید، ٢٢) محمد عبدالحكیم، ٢٣) احمد اسلام، ٢٤) طارق سید محمود، ٢٥) نبیل حوا، ٢٦) محمود شكری، ٢٧) احمد فاروق، ٢٨) اسامه السید، ٢٩) یاسر السید ابراهیم، ٣٠) محمود علی احمد، ٣١) عبدالرسول عبدالغنی، ٣٢) علی السید، ٣٣) كمال ابو عیطه، ٣٤) احمد عبدالصبور، ٣٥) صلاح عبدالحمید، ٣٦) محمود عامر، ٣٧) خالد جلال محمد، ٣٨) محمد زكی اسماعیل، ٣٩) كمال البنا، ٤٠) سعود عمر