انقلابات
و تحولات انقلابی در واقع حاصل تضادهای طبقاتی و اقتصادی غیرقابل حلی در جامعه
بورژوائی هستند كه از حالت پنهان به سطح می آیند و حتی جوامع ظاهرا باثبات را هم
در خود فرو می برند. این تحولات همیشه امیدهایی به بخشی از جامعه داده و بخشی را
هم به دلهره می اندازد. اتفاقات و اعتراضات سالهای اخیر در خاورمیانه و شاخ آفریقا
و به یك معنا در سراسر جهان، دنیا را وارد یك فاز دیگری كرده است. جشن و شادی
بورژوازی خاتمه یافته و اكنون نوبت كارگران و توده های زحمتكش است كه شادی كنند.
تأثیری
كه وقایع اخیر مصر در ایجاد بیم و امید داشته است، در میان تمام وقایع و رویدادهای
سیاسی بزرگی كه در ٤ ـ ٥ سال گذشته دنیا را تكان‌های شدیدی داده اند، منحصر به فرد
بوده است. تمام كسانی كه امیدوار تغییرند، چه ٣٤ میلیون (بنابه رقمی كه نوال
السعداوی داده)* نفری كه به خیابانهای شهرها و دهات مصر ریخته و خواهان سرنگونی
رژیم اخوان المسلمین شدند و چه مردم شریف دیگر نقاط جهان كه این اعتراض
میلیونی را لحظه به لحظه دنبال می
كردند، حتی با دخالت و به اصطلاح كودتای ارتش، سقوط محمد مرسی و حكومت «برادران»
اسلامیون در مصر را جشن گرفتند. تمام كسانی كه در ٤ ـ ٥ سال گذشته در خیابانهای
شهرهای یونان، ایران، تركیه، پرتغال، انگلیس، فرانسه، آمریكا، برزیل، سوئد، تونس،
لیبی، عراق و غیره و غیره گاه میلیونی و گاه در سطوحی نسبتا كوچكتر به ناعدالتی و
اجحافات دنیای سرمایه‌داری و دمكراسی اعتراض كرده بودند، پیروزی در خیابانهای مصر
را پیروزی خود قلمداد كردند. و تمام كسانی كه در حاكمیت مشغول استثمار كارگران و
غارت و چپاول پس انداز چندرغاز بازنشستگی توده زحمتكش و سركوب آزادی هستند، از اوباما و خامنه ای و
رؤسای حكومتهای اروپائی گرفته تا جیره خواران روزنامه و مجلات دست راستی ای مثل
اكونومیست و تورنتو سان و بی بی سی، با سقوط مرسی زانوی غم بغل كرده و بیمی عجیب
لرزه بر اندامشان انداخته است. این پا و آن پا می كنند و دارند تلفاتشان را می
شمارند. آن واقعیت غیرقابل انكاری كه اینها را نگران كرده است، به چالش كشیده شدن
دمكراسی است كه اینبار نه توسط دیكتاتورها و خونتاهای نظامی و مترسكهایی كه خود
ساخته اند، بلكه در خیابان‌ها و توسط مردمانی به چالش كشیده شده است كه با هیچ
منطق و بهانه و تحلیلی نمی شود هیچ برچسب نچسبی را به آنها زد!
تورنتو
سان می نویسد: «ارتش كشورهای عربی نه برای جنگ با دشمنان خارجی، كه برای سركوب
دشمنان داخلی سرهم بندی شده اند.» و این ارتش امید شخصیتهای پشت پرده مجله اكونومیست
برای سركوب از نوع دوران سپری شده مبارك است. این مجله در شماره ٦ ژوئیه در
سرمقاله «تراژدی مصر» حرف دل همه «وحشت زده»ها را می زند. می گوید كه حوادث چند
روز اخیر مصر را با بیم و هراس دنبال می كند. و می گوید محمد مرسی فاقد صلاحیت
بود، اما سقوط او باید دلیل تأسف باشد نه جشن! و مقاله دیگری در همان شماره تحت
عنوان «برای بار دوم» تأكید می كند كه ارتش در میان هلهله و شادی معترضین به حاكمیت
مرسی پایان داد، اما نتوانسته است بر مشكلاتی كه جامعه با آن دست به گریبان است
نقطه پایانی بگذارد.
دمكراسی و آزادی
نگرانی
ظاهری كمپ استثمارگران این است كه اعتراضات نوع اعتراض این دوره و بخصوص اعتراض بی
نظیر در مصر حد و مرزی نمی شناسند! و این ظاهرا برایشان غیرمنتظره بوده است. نگران
دمكراسی شده اند. حالت متعجب بخود می گیرند كه انگار چیز خیلی عجیبی اتفاق افتاده
است. این «حالت متعجب» در واقع یك شوخی بیمزه بیش نیست، چرا كه در ٤ ـ ٥ سال گذشته
همین دمكراسی در قلب خود اروپا هم، در یونان، پرتغال، اسپانیا، انگلیس، ویسكانسن
آمریكا و بسیاری جاهای دیگر، و با جنبش اشغال، نقطه پایانی بود بر توهم به دمكراسی
از جانب بخشی از جامعه به تلقی بورژوائی از آزادی.
غرب
و مشخصا آمریكا، ناامیدتر از همه ناظران وقایع مصر است. برای كارگران در مصر و در
همه كشورهای دیگری كه این چند سال در اعتراضات روزمره بوده اند، مسئله بر سر
«دمكراسی» نیست. اینها حق دارند نگران بشوند كه دمكراسی در خطر است؛ چرا كه دمكراسی
تلقی اینها از آزادی است. در حالیكه مردمی كه بر علیه حسنی مبارك میدان التحریر و
دیگر شهرهای مصر را قرق كردند، مسئله شان نان و آزادی بود. برای كارگران و مردم فقیری
كه تحملشان دیگر از وضعیت حاكم بر جامعه به سر آمده بود، آزادی بورژوائی، كه همان
دمكراسی است، چیزی در چنته برای بهبود زندگی ندارد. برای كسانی كه در میدان التحریر
بر علیه حسنی مبارك اعتراض می كردند، و تعدادشان به مراتب كمتر از كسانی بود كه
خواهان سقوط محمد مرسی بودند، تنها یك سال لازم بود تا معلوم شود دمكراسی با گسترش آزادی ها و حقوق
انسانی و یا صلح و صفای اجتماعی مترادف نیست. این دمكراسی دو قرص نان به سفره كسی
اضافه نخواهد كرد!
توضیح
=========
* رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها مختلف تعداد معترضین در خیابانهای مصر
را بین ١٠ تا ٣٤ میلیون نفر تخمین زده اند.
در
حالیكه بیش از ٣٠ میلیون نفر در خیابانهای شهرهای بزرگ و كوچك مصر بر علیه حاكمیت
چپاول به سبك اسلامی ها به میدان آمده بودند، جمعیتی كمتر از ٢٠٠ هزار نفر هم در میدان
كوچكی در قاهره به طرفداری از مرسی و اخوی هاش تجمع كرده بودند. رسانه های غربی
مثل بی بی سی، كه رسانه رسمی دولت انگلیس است، به یك اندازه به این دو گردهم‌آئی
(٢٠٠ هزار نفر در برابر ٣٤ میلیون نفر) پوشش خبری دادند.
٢٢ ژوئیه ٢٠١٣
(كارگر كمونیست ٢٧٩)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر