«همبستگی برای همیشه!»
ناصر
اصغری
آدمهایی
كه زندگی و مرگشان احترام دنیایی را بر می انگیزند، بسیار نادرند.
پیت سیگر از این معدود انسانها بود. نام پیت همراه است با صدای اعتراض كارگران و
همه كسانی كه حقوقشان ضایع شده است! او با موسیقی اش واقعیات ساده و در عین حال
تلخ جامعه سرمایه داری را به میان میلیونها كارگر و زحمتكش و بقول خودش در ٣٥ كشور
جهان برد. پیت در هر اعتراضی در آمریكا كه به سیستم سرمایه داری می شد دیده می شد.
هر خواننده ای مثل بروس سپرینگستین و وودی گاتری كه به زورگوئی طبقه حاكمه آمریكا
اعتراض داشت، در كنار پیت سیگر كنسرت اجرا می كرد. او دو سه سال قبل از مرگش، در
سال ٢٠١١ در جنبش اشغال در نیویورك نیز شركت كرد. حتی كسانی چون بیل كلینتون و
باراك اوباما هم از استقامت او در اعتراض با احترام یاد كرده اند!
پیت
سیگر خواننده‌ای كمونیست بود كه سالها عضو حزب كمونیست آمریكا بود. او فعالیتهای سیاسی
خود را با سازمان جوانان این حزب شروع كرد و سپس به عضویت خود حزب در آمد. در دوره
سیاه مكارتیسم، پیت همراه با بخش وسیعی از فعالین سیاسی دیگر در لیست سیاه دولت
آمریكا قرار گرفت و مورد اذیت و آزار دم و دستگاه سركوب پلیس سیاسی آمریكا قرار
گرفت و به ١٠ سال حبس محكوم شد.
پیت
خواننده اعتراض كارگران بود. كمتر پیكت و اعتصابی در كشورهای انگلیسی زبان را می
توان نام برد كه آهنگ «همبستگی برای همیشه» (Solidarity Forever) در بین
كارگران زمزمه نشود. آهنگ «طرف چه كسی را می گیری؟» (Which side are you on?) از دیگر
آهنگهای اعتراضی كارگران است كه پیت برای كارگران معادن Harlan County استان
كنتاكی خوانده است. او در این آهنگ، اعتراض ساده كارگران را با شعر «در هارلان
كانتی گفته می شود كسی بیطرف نیست، یا طرف اتحادیه كارگران را داری یا طرف آدمكشان
صاحب معدن» بیان می كند. او صدها آهنگ برای جنبشهای اجتماعی اعتراضی خواند. پیت به
معنای واقعی كلمه سرشار از آهنگهایی بود كه هر كدام را می توان بعنوان شاهكاری
انتخاب كرد. من اما «چه چیزی امروز در مدرسه یاد گرفتی؟» (What did you learn in
the school today?) را در صدر لیست بهترین آهنگهای پیت سیگر قرار می دهم. «چه چیزی
امروز در مدرسه یاد گرفتی، پسر نازنیم؟/ یاد گرفتم كه واشنگتن هرگز دروغ نمی گفت/ یاد
گرفتم كه سربازان به ندرت می میرند/ یاد گرفتم كه همه آزادند/ اینها را امروز از
معلمم در مدرسه یاد گرفتم/ یاد گرفتم كه پلیسها دوستان من هستند/ یاد گرفتم كه
عدالت را هیچوقت پایانی نیست/ یاد گرفتم كه قاتلین بخاطر جنایاتی كه مرتكب شده اند
می میرند/ حتی اگر بعضی وقتها اشتباه هم مرتكب جنایتی بشویم/ اینها را امروز از
معلمم یاد گرفتم/ یاد گرفتم كه جنگ چیز چندان بدی هم نیست/ درباره آن جنگهای خوب و
بزرگی كه داشته ایم یاد گرفتم/ در آلمان و فرانسه جنگیدیم/ و روزی شانس من هم
خواهد رسید/ و این چیزها را امروز در مدرسه از معلمم یاد گرفتم/ یاد گرفتم كه
دولتهایمان باید قدرتمند باشند/ دولت ما هیچوقت اشتباه نمی كند/ رهبران ما بهترین
مردان هستند/ به همین خاطر ما دوباره و چند باره انتخابشان می كنیم/ و این را من
امروز در مدرسه از معلممان یاد گرفتم.»
پیت
سیگر در ١٩ مه ١٩١٩ در نیویورك به دنیا آمد و روز ٢٧ ژانویه ٢٠١٤، در سن ٩٤ سالگی
در همان نیویورك زیبا، دیده از جهان فروبست. او اكنون در كنار ما نیست، اما یاد او
و شعرها و آهنگهایش برای همیشه با ما و در پیكتهای اعتراضی و اعتصاباتمان با ما
خواهند ماند!
١ فوریه ٢٠١٤
(اولین بار در نشریه «كارگر كمونیست» ٢٩٨ درج گردید.)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر