دنباله روی به جای سياست مستقل

پاسخی کوتاه به نوشته ريبوار احمد

 

نوشته ريبوار احمد در دفاع از شرکت دو حزب کمونيست کارگری عراق و کردستان در انتخابات، به جای پاسخ دادن به پرسش های اصلی، عمدا بحث را منحرف می کند. او انتقادی را نشانه می رود که کمونيست ها نبايد در انتخابات شرکت کنند، و بعد از اين مقدمه غلط نتيجه می گيرد که شرکت اين دو حزب اقدامی درست و اجتماعی بوده است. مساله اما هيچ ربطی به اين ندارد. مساله بطور ساده اینست که اين دو حزب نه به عنوان نيروی مستقل، نه با نماينده خود، و نه با کارزار خود وارد انتخابات شده اند؛ بلکه فقط به کمپينر يک فرد مستقل تبديل شده اند؛ فردی که خود نظام قومی مذهبی عراق او را نماينده مسيحيان معرفی می کند. اين نه شرکت در انتخابات، بلکه انحلال در سياست ديگران است.

ريبوار احمد ادعا می کند که اين حضور برای دخالت در مباحث انتخاباتی و معرفی حزب بوده. اما اين ادعا با واقعيت جور در نمی آيد. دخالت زمانی معنا دارد که حزب با پيام و نماينده خود وارد ميدان شود. وقتی حزبی نامزد ندارد، برنامه مستقل ندارد، امضا و پايگاه اجتماعی ندارد، و فقط برای يک کانديد ديگر راي جمع می کند، اين ديگر دخالت نيست، بلکه کارمندی سياسی برای ديگران است.

ريبوار احمد از "تاکتيک جديد" حرف می زند، بدون اينکه بگويد چرا ۲۵ سال تاکتيک تحريم داشتند و چه نقدی به آن سياست دارند. دو حزبی که بعد از شکست کامل در انتخابات سال ۲۰۰۰ به مدت ربع قرن از عرصه انتخاباتی قهر کردند، اکنون بدون هيچ بازنگری، و فقط چند روز مانده به انتخابات، ناگهان "تاکتيک جديد" اعلام می کنند. اين نه تاکتيک است و نه سياست؛ واکنش منفعلانه است.

حزب کمونيستی که واقعا در جامعه حضور داشته باشد، می تواند امضای لازم جمع کند، منابع مالی آماده کند، و نماينده خود را وارد انتخابات کند. اما حزبی که سال ها از جامعه دور بوده و فعاليتش محدود به بيانيه نويسی شده، طبيعی است که هنگام ورود به انتخابات ناچار به چسبيدن به کارزار ديگران می شود.

ريبوار احمد به عمد از مهم ترين پرسش ها طفره می رود: چرا اکنون، بعد از ۲۵ سال؟ چرا بدون نقد گذشته؟ چرا بدون نماينده خود؟ چرا پشت سر کانديدی با هويت مذهبی؟ و اين اقدام چه ربطی به سياست مستقل کمونيستی دارد؟

کمونيست ها در عراق اگر بخواهند حرفی برای گفتن داشته باشند، بايد با اتکا به حضور واقعی در جامعه وارد ميدان شوند، نه در سايه ديگران. سياست کمونيستی با دنباله روی تعريف نمی شود. حزبی که واقعيات را به خودش دروغ بگويد، می تواند چند روزی خود را قانع کند، اما جامعه را نمی تواند فريب دهد.