راهپيمائيها و
ميتنينگهاي اول ماه مه امسال گرچه به گفته برخي وسعت سالهاي گذشته را نداشت، اما
بسيار راديکالتر و چپ تر از گذشته بود. پيغام اول مه امسال از آسيا تا اروپا، از
شمال تا جنوب، از زيمبابوه، کره جنوبي، پاکستان، بنگلادش، تا آلمان، استراليا،
انگليس، کانادا، ژاپن و غيرو اين بود که حقوق کارگران از سالهاي پيش بيشتر مورد
حمله قرار گرفته و کارگران بايد عليه آن دست به مقاومت بزنند. بگفته رسانه هائي
چون سي‌ان‌ان، رويتر، اي‌بي‌سي و بي‌بي‌سي، امسال کارگران اول مه را در اعتراض به
سياستهاي دولتها و مطالبه بهبود شرايط کار و زندگي خود به خيابانها آمدند. يک
مطالبه مطرح در اکثر راهپيمائيهاي اول ماه مه امسال، خواست حداقل دستمزد مکفي بود.
شعارهاي سياسي چون خروج آمريکا از عراق و غيرو نيز در اکثر راهپيمائيهاي امسال
بود. دولتمردان، آنجائي که در اين مراسم شرکت کردند، سعي کردند وانمود کنند که
اعتراضات کارگران را به رسميت ميشناسند و همرنگ جماعت هستند.
صدها هزار
کوبائي در هاوانا به سخنراني فيدل کاسترو در اعتراض به قلدري آمريکا گوش فرا
دادند. صدها هزار تن در شهرهاي مختلف ژاپن روز اول ماه مه را به خيابانها آمدند تا
خواهان ممنوع شدن توليد سلاحهاي هسته اي بشوند. هزاران نفر اول مه را در فرانسه با
مخالفت با سياستهاي دولت و بخصوص لغو قانون ۳۵ ساعت کار در هفته را گرامي داشتند.
صدها هزار نفر به فراخوان اتحاديه هاي کارگري سريلانکا، در اعتراض به وضعيت جنگي و
نبود صلحي پايدار در خيابانهاي کولومبو، پايتخت سريلانکا دست به راهپيمائي زدند.
شرکت کنندگان خواهان رفع تبعيض عليه کارگران تاميل شده و عليه گلوباليزاسيون شعار
دادند. صدها هزار نفر در مکزيک در راهپيمائيهاي جداگانه که توسط اتحاديه هاي
کارگري مختلفي فراخوان داده شده بودند، به اعتراضهاي مشابهي، عمدتا دستمزدهاي
پائين و خصوصي سازي بيمه هاي اجتماعي، دست زدند. در برزيل ۱۲۷۲۲ تن از اعضاي «جنبش کارگران بي زمين»
از مرکز شهر گوايانا تا مرکز پايتخت برزيل دست به يک راهپيمائي ۲۱۰ کيلومتري در اعتراض به سياستهاي دولت
«لولا» زدند و دروغهاي اين رژيم در ادعايش مبني بر اصلاحات ارضي را برملا کردند.
دهها هزار نفر در نيويورک عمدتا در اعتراض به سلاحهاي هسته اي و جنگ آمريکا عليه
عراق روز اول ماه مه را گرامي داشتند. شهرهاي بزرگ عراق چون بغداد و بصره نيز شاهد
راهپيمائي هائي در اول ماه مه بود که عمدتا بر دخالتگري چپ و طبقه کارگر در اوضاع
تاکيد داشتند. در ونزوئلا طرفداران و مخالفين دولت هيوگو شوز در برابر هم صف آرائي
کردند و مخالفين اين دولت به بيکاري ميليوني اعتراض کردند. کارگران فلسطيني اول مه
امسال را بر عليه هر دو حکومت فلسطين و اسرائيل گرامي داشتند. پلاکارد بزرگ جلو
راهپيمائي ساحل غربي و غزه شعار «فقر دشمن انسانيت است» را بر خود داشت. کارگران
يونان پلاکاردهاي بزرگي در همبستگي با کارگران فلسطين در اول ماه مه حمل ميکردند. در
زيمبابوه عليرغم تهديدات قبلي دولت مبني بر ممنوع اعلام کردن مراسمهاي اول ماه مه،
هزاران نفر به فراخوان اتحاديه هاي کارگري جواب مثبت داده و بدون دخالت پليس دست
به راهپيمائي زده و سياستهاي رياضت اقتصادي دولت را محکوم کردند. ۲۵ هزار نفر در شهر مادريد اسپانيا در
يکي از ۵۰ راهپيمائي سازمان داده شده در اول مه امسال خواهان کاهش بيکاري،
اشتغال ثابت، و بهبود شرايط کار و زندگي خود شدند؛ و همچين به کاهش بيمه هاي
اجتماعي اعتراض کردند. در روسيه هزاران تن روز اول مه را با حمل پلاکاردهاي سرخ و
عکسهاي لنين، اين روز را گرامي داشتند. شهردار مسکو نيز در يکي از اين راهپيمائيها
شرکت کرد و به وخيم شدن وضعيت و شرايط زندگي کارگران زير حکومت پوتين اعتراف کرد.
شرکت کنندگان در اين مراسم سياستهاي کاهش بيمه هاي اجتماعي دولت پوتين را محکوم
کردند. ۵۰۰ هزار نفر در شهرهاي مختلف آلمان در مراسمهاي اين روز شرکت کرده و به
کاهش بيمه هاي اجتماعي، بيکارسازي ميليوني، سودهاي سرسام آور کمپانيها و وخيم شدن
وضعيت زندگي خود اعتراض کردند. در کره جنوبي به دعوت کنفدراسيون اتحاديه هاي
کارگري هزاران نفر به خيابانهاي شهرهاي اصلي کره جنوبي آمده و خواهان بهبود شرايط
کار و زندگي کارگران و لغو کار قراردادي شدند. چند هفته قبل از اول ماه مه، سقف
يکي از کارخانه هاي نساجي بنگلادش فرو ريخت که در نتيجه ۷۳ کارگر جان خود را از دست دادند، اين
يکي از موضوعهاي اعتراض اول مه امسال کارگران اين کشور، علاوه بر خواست حداقل
دستمزد مکفي، بود. شيرين اختر، يکي از فعالين کارگري به يکي از رسانه هاي غربي
ميگويد: ما خواهان قوانيني هستيم که بيش از اين از ما قرباني نگيرد. کارگران
بنگلادش خواهان دستمزدي در حدود ۵۰ دلار آمريکائي شدند که هم اکنون دستمزدي بين ۱۳ تا ۲۰ دلار دريافت ميکنند. پاکستان و
فيليپين نيز شاهد تظاهراتهاي مشابهي بودند. هزاران نفر به خيابانهاي هنگ کنگ آمده
و خواهان برسميت شناخته شدن آزادي تشکل و قراردادهاي دسته جمعي شدند؛ و همچنين بر
عليه طولاني بودن ساعات کار کارگران خانگي اعتراض کردند. هزاران نفر در ايرلند به
خيابانها آمده و در کنار اعتراض به وضعيت اقتصادي، پلاکاردهاي زيادي در دفاع از
کارگران مهاجر حمل کردند. دهها هزار نفر در شهرهاي استراليا، ترکيه، انگليس،
اتريش، هلند، مصر، سويس، ايتاليا، نروژ، فنلاند، سوئد و غيرو به خيابانها آمدند و
عليه کاهش دستمزدها، بيکارسازيهاي وسيع، عليه جنگ آمريکا عليه عراق، سلاحهاي هسته
اي و غيرو اول مه را گرامي داشتند.
اول ماه مه ۲۰۰۵ از چند جنبه با اول مه هاي سالهاي
پيشين فرق داشت: راديکال بودند. توهمها به دول سوسيال دمکرات فرو ريخته بود.
نهادهاي کارگري سعي ميکردند فاصله خود را با دولتهاي چپ و سوسيال دمکرات با انتقاد
از سياستهاي اين دول نشان بدهند. از دولتمردان با تخم مرغهاي گنديده استقبال شد و
غيرو. شعارهائي که سنتا سياسي ناميده ميشوند، فقط توسط احزاب و سازمانهاي چپ حمل
نميشدند، اتحاديه ها هم امسال در حمل پلاکاردهاي سياسي پيشقدم شده بودند. اما اگر
سياست و آلترناتيو کمونيستي کارگري بر اعتراضات و تحرک کارگري حاکم نباشد و مادام
که احزاب کمونيستي کارگري عروج نکرده اند که رهبري کل مبارزه طبقه کارگر را بدست
داشته باشند و آلترناتيو سوسياليستي کارگري را جلو جامعه بگيرند، اين خشم کارگران
و اعتراضات روزمره اين طبقه نميتواند موتور تغييري کيفي در زندگي کارگران علي
الخصوص و جامعه علي العموم بشود.
۱۳ مه ۲۰۰۵
كارگر كمونیست ٩
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر