۱۳۹۹ بهمن ۲۵, شنبه

وقاحت «بازوان پرتوان مديران»

سايت شخصي محجوب در خبري نوشته بود که حسن صادقي رئيس کانون عالي شوراهاي اسلامي کار گفته است که: «عزت و احترام کارگران در زمان رياست جمهوري هاشمي به قدري بود که کارفرمايان و مديران وسوسه کارگر شدن داشتند.» وي ميافزايد: «هر چند که وي آغازگر سياست خصوصي سازي در صنايع کشور است اما به موازات همين سياست خصوصي سازي در دوران او، کارگران از قانون شوراها، درمان رايگان تامين اجتماعي بانک رفاه و ۳۳ درصد حق سهام کارخانجات بهره مند شدند.»

الحق که منفورترين ارگانهاي جاسوسي رژيم در بين کارگران بايد از منفورترين دولتمرد ايران اينچنين تعريف و تمجيد بکنند. گفتن اينکه مدير و کارفرما بدليل «عزت و احترام کارگران» در دوره رفسنجاني «وسوسه کارگر شدن» داشتند، فقط نشانه وقاحت اين مزدوران و تلاش ناشيانه آنان براي خاک پاشيدن به چشم کارگران و سرپوش گذاشتن روي تعرض افسار گسيخته خود و پدرخوانده شان به حقوق کارگران است. سالهاست که کارگران براي دريافت دستمزدهايشان از دست پاسدار و بسيجي و صادقي و محجوب کتک ميخورند. اما اينکه در دوران وي کارگران از قانون شوراها «بهره مند» بودند، فقط يک تبليغ براي رفسنجاني منفور و شوراهاي اسلامي به آخر خط رسيده شان است. همين چندي پيش بود که کارگران شرکت واحد تهران از دست چماقداران شوراها کتک خورده و لت و پار شدند. و در همان روزي که خبر مربوط به صادقي در سايت مزبور درج شده بود، همين سايت خبر ديگري درج کرده بود که در آن «علي دهقان کيا»، يکي از اعضا هيات رئيسه کانون هماهنگي شوراهاي اسلامي کار استان تهران ميگويد: «شوراهاي اسلامي کار به عنوان يکي از دستاوردهاي انقلاب، بازوان پر توان مديران و حامي واقعي کارگران هستند.» اين «بازوان پرتوان مديران» که امروز سخت مستاصل شده اند و مثل سگ هر نارضايتي کارگران را بو ميکشيدند و به انجمن اسلامي و وزارت اطلاعات گزارش ميدادند، اکنون منتي هم به سر کارگران شده اند!

به گزارش آمار رسمي در سال ۱۳۷۲، در بحبوحه رياست جمهوري رفسنجاني ۵۰۰ هزار کارگر توسط مراجع دولتي بر اثر سياستهاي دولت وي از کار اخراج شدند. خانه کارگريها و شوراي اسلاميها دستپرورده هاي رفسنجاني اند، و فقط دستپرورده هاي اين شخص ميتوانند اينقدر وقيح باشند. اما جواب کارگران به اينها همان است که در اول مه امسال در سالن ورزشي آزادي حقشان را کف دستشان گذاشتند، و تازه اين اول کار است!

۲۹ مه ۲۰۰۵

كارگر كمونیست ١٠

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر