بر اساس اطلاعيه
مطبوعاتي كنفدراسيون اتحاديه‌هاي كارگري آزاد جهان ((ICFTU، منتشره در ١٨
اكتبر ٢٠٠٥، در ميان ۱۹۳ کشور جهان ۱۳ تاي آنها خطرناکترين کشورها براي فعالين
کارگري هستند و ايران يکي از اين ۱۳ کشور خطرناک است. ICFTU در گزارش سالانه
خود تحت عنوان «ايران: بررسي سالانه نقض حقوق اتحاديه‌هاي كارگري (٢٠٠٥)»، گزارش
نسبتا مبسوطي از وضع اعتراضات و سركوبهاي كارگري ارائه داده است. اين گزارش به
نهادهاي دست‌ساز دولت از جمله شوراهاي اسلامي كار و خانه كارگر، به سركوب و به قتل
رساندن كارگران خاتون‌آباد كرمان، به دستگيري و دادگاه فعالين كارگري در اول ماه
مه ٢٠٠٤ در سقز، به مبارزات كارگرن نساجيهاي سنندج و احضار و اذيت و آزار فعالين
كارگري اين نساجيها، به حرام بودن اعتصاب در جمهوري اسلامي، به بند و بستهاي آي‌ال‌او
با جمهوري اسلامي، به كنترلهاي شديد دولت بر محيط كار، به از زير قانون كار خارج
كردن كارگاههاي كوچك، و غيرو اشاره ميكند. اين شروع خوبي است.
كارگران ايران
اين اقدام ICFTU را به فال نيك ميگيرند و در عين حال مشخصا از اين سازمان خواهند
پرسيد كه بعد از اين چه برنامه مشخصي را در دستور كار خود در رابطه با همين گزارش
و نقض حقوق اوليه كارگران از جمله نپرداختن دستمزدها و سركوب اعتراضات كارگري
دارد. گفتم كه شروع خوبي است؛ اما ابدا كافي نيست! كارگران ايران هنوز هم، حتي بعد
از اعتراض رسمي آي‌ال‌او به دولت اسلامي ايران در رابطه با نپرداختن دستمزدهاي
كارگران، دستمزدهايشان پرداخت نميشود. هنوز هم اعتراض به اين توحش، با پاسدار و
بسيجي جواب ميگيرد. اطلاعيه مطبوعاتي ICFTU ايران را متٲسفانه
محكوم نميكند. با اينكه به دست ساز بودن شوراهاي اسلامي كار اشاره ميكند، اما
معلوم نيست چرا به حضورشان در اجلاس سالانه آي‌ال‌او بعنوان نمايندگان كارگران
ايران اعتراض نميكند؟ ICFTU از مهمترين اعضاي آي‌ال‌او است؛ و قاعدتا با
توجه به اين گزارش بايد به حضور شوراهاي اسلامي كار و خانه در آي ال او بايد
اعتراض کند، اما چنين نميکند.
ما بعنوان اعضاي
حزب كمونيست كارگري ايران باز هم سراغ اتحاديه‌هاي كارگري عضو اين كنفدراسيون
خواهيم رفت و اينبار مشخصا بر اساس همين اطلاعيه مطبوعاتي و گزارش سالانه ايشان
انجام اقدامات جدي تري را عليه جمهوري اسلامي بخاطر نقض حقوق ابتدائي كارگران در
ايران درخواست خواهيم كرد و آنرا پيگيري خواهيم کرد. ما همچون گذشته و بويژه مانند
سال قبل اطلاعات و اخبار اعتراضات کارگري و سرکوب مبارزات کارگري و تحميل بيحقوقي
به کارگران ايران را به اطلاع کنفدراسيون اتحاديه هاي آزاد و ساير سازمانهاي
کارگري خواهيم رساند و رهبران كارگري در ايران نيز بايد خود مستقلا اين كار را
بكنند و آي‌ال‌او و کنفدراسيون را زير فشار بگذارند تا براي احقاق حقوق كارگران
ايران، كه خودشان هم به پايمال شدن آن اذعان كرده‌اند، کاري جدي انجام بدهند.
اولين قدم بيرون انداختن شوراهاي اسلامي و نمايندگان جمهوري اسلامي از آي ال او
است.
اما مبارزات و
اعتراضات كارگري حاصل تلاش سازمانيافته توده كارگران است، و اين سازمانيافتگي توده
كارگران بايد وارد مرحله ديگري بشود. موقعيت جمهوري اسلامي مثل سابق نيست. نميشود
هم دستمزد کارگران را نپرداخت و هم از آنان خواست كه ساكت باشند و اعتراضي نكنند!
مجامع عمومي‌اي كه اعتراضات كارگري حاصل آنهاست بايد آنچنان منظم و بهم مرتبط شوند
که قدرت اتحاد طبقاتي کارگران را براي تغيير وضعيت موجود بميدان بکشد.
٢٣ اكتبر ٢٠٠٥
كارگر كمونیست ٢٠
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر